Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Λίγα λόγια για την Αγάπη..
«Σειρήνες συναισθημάτων»
Μια λέξη. Πέντε γράμματα. Είσαι δυστυχής άμα δεν το νιώσεις. Είσαι ευτυχής εάν το νιώσεις. Μοιάζει, φαίνεται , σαν μια συνάρτηση ανάμεσα στον έρωτα και το πάθος. Με αυτή απολαμβάνεις , συμπαραστέκεσαι ,διασκεδάζεις, δίνεις και πολύχρωμα και πολυδύναμα νιώθεις κάποιον δίπλα σου «σαν το άλλο σου μισό». Είναι η αγάπη. Σύνολο καθορισμένων αισθημάτων και αόριστων σκέψεων.
Αγάπη εστί ένας ουρανός που πότε βρέχει , πότε χιονίζει και πότε είναι καταγάλανος και λαμπερός. Είναι ένας λεπτός σπάγκος που αν δεν τον χειριστείς σωστά κάποια στιγμή θα τεντωθεί και θα σπάσει.
Δεν έχεις λόγο που αγαπάς. Και αυτό είναι που σε μαγεύει. Σε μαγεύει να ζωγραφίσεις την ομορφιά της ζωής .Γιατί αυτό που λέμε αγάπη είναι ένα έργο τέχνης. Υπάρχουν καλλιτέχνες όλων των ειδών. Οι καλλιτέχνες της αγάπης όμως χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους για να εκφράσουν το ανέκφραστο. Χωρίς πινέλο, αποτυπώνουν τη ζωή με τα πιο ζωηρά χρώματα. Χωρίς σμίλη, χαράζουν τη μαγεία της ύπαρξης. Χωρίς κλίμακα, δημιουργούν μουσική για όλους μας. Χωρίς καμία χορογραφία , μπαίνουν στο χορό της ζωής. Μια τέχνη που όλη μπορούν να μάθουν αν τους έρθει μία και μοναδική σταγόνα από τον ουρανό που θα πέσει στο ποτήρι της ζωής για να μειώσει την πίκρα της.
Αγάπα . Μπορεί να έρθει μια μικρή βροχή . Δεν πειράζει. Θα μάθεις. Και αν είναι απλά μια μπόρα με μικρή διάρκεια πάλι δεν πειράζει καθώς ο προσωρινός αποχωρισμός δυναμώνει τα μεγάλα αισθήματα και σβήνει τα μικρά απαράλλακτα, όπως ο αέρας δυναμώνει τη φωτιά και σβήνει το κερί..
Αγάπα αληθινά όμως . Όπως οι δροσοσταλίδες αγαπούν τ’ αεράκι, όπως οι μητέρες αγαπούν το πρωτότοκο τους, όπως η μνήμη αγαπά πρόσωπα απ’ το παρελθόν, όπως η παλίρροια το φεγγάρι, όπως οι άγγελοι αγαπούν τους αγνούς στην καρδιά και όπως η θάλασσα αγαπάει την άμμο.
Πρόσεχε όμως .Αυτό απαιτεί προσπάθεια. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο. Πεθαίνει όμως από αδιαφορία και εγκατάλειψη. Πεθαίνει όταν τη θεωρήσουμε δεδομένη. Πράγματα που παραλείπουμε και αγνοούμε είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα λάθη που κάνουμε. Τελικά , θα έλεγα, η αγάπη πεθαίνει από κόπωση και πλήξη, από έλλειψη φροντίδας και στοργής. Πρόσεχε! Μην την σκοτώσεις ! Ανανέωσε την όπως εσύ το νιώθεις!
Και θα μας πει ό Somerset Maugham : «Η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής δεν είναι ότι πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά ότι παύουν ν’ αγαπούν». Ίσως φθείρονται, αναλώνονται και καταναλώνονται σε αυτό το άγχος της ρουτίνας, αυτόν τον μέγα ρυπαντή της αγάπης. Μην αφήνεις τίποτα να ανεβαίνει πιο πάνω από τα σκαλιά της αγάπης και της υγείας σου γιατί μετά δεν θα μπορείς ούτε να τα ανέβεις.
Είναι μεγάλη η δύναμη της αγάπης. Σαν να σε αλλάζει ριζικά. Δεν ξέρω , νιώθεις σαν να έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεσαι την «Χαβάη της ηρεμίας». Είσαι απλά γεμάτος . Γεμάτος σκέψεις , όνειρα, συναισθήματα , στόχους , ευτυχία και ψυχική υγεία και ευμάρεια.
Μην αγαπάς κάποιον επειδή είναι όμορφος , αγάπησε τον επειδή θα είναι όμορφα όταν τον αγαπάς. Αλήθεια σου λέω , θα αλλάξει η ζωή σου . Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο. Ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα. Προσφέρεται ακόμα κι’ όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν . Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί απλά έτσι το νιώθουμε.
Αγάπα και σύ και μην ξεχνάς για να έχεις απόλυτο έλεγχο στο σώμα σου και τη ζωή σου απαιτούνται τρία πράγματα, ένας στόχος, ένα όνειρο και μία αγάπη…
Μια λέξη. Πέντε γράμματα. Είσαι δυστυχής άμα δεν το νιώσεις. Είσαι ευτυχής εάν το νιώσεις. Μοιάζει, φαίνεται , σαν μια συνάρτηση ανάμεσα στον έρωτα και το πάθος. Με αυτή απολαμβάνεις , συμπαραστέκεσαι ,διασκεδάζεις, δίνεις και πολύχρωμα και πολυδύναμα νιώθεις κάποιον δίπλα σου «σαν το άλλο σου μισό». Είναι η αγάπη. Σύνολο καθορισμένων αισθημάτων και αόριστων σκέψεων.
Αγάπη εστί ένας ουρανός που πότε βρέχει , πότε χιονίζει και πότε είναι καταγάλανος και λαμπερός. Είναι ένας λεπτός σπάγκος που αν δεν τον χειριστείς σωστά κάποια στιγμή θα τεντωθεί και θα σπάσει.
Δεν έχεις λόγο που αγαπάς. Και αυτό είναι που σε μαγεύει. Σε μαγεύει να ζωγραφίσεις την ομορφιά της ζωής .Γιατί αυτό που λέμε αγάπη είναι ένα έργο τέχνης. Υπάρχουν καλλιτέχνες όλων των ειδών. Οι καλλιτέχνες της αγάπης όμως χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους για να εκφράσουν το ανέκφραστο. Χωρίς πινέλο, αποτυπώνουν τη ζωή με τα πιο ζωηρά χρώματα. Χωρίς σμίλη, χαράζουν τη μαγεία της ύπαρξης. Χωρίς κλίμακα, δημιουργούν μουσική για όλους μας. Χωρίς καμία χορογραφία , μπαίνουν στο χορό της ζωής. Μια τέχνη που όλη μπορούν να μάθουν αν τους έρθει μία και μοναδική σταγόνα από τον ουρανό που θα πέσει στο ποτήρι της ζωής για να μειώσει την πίκρα της.
Αγάπα . Μπορεί να έρθει μια μικρή βροχή . Δεν πειράζει. Θα μάθεις. Και αν είναι απλά μια μπόρα με μικρή διάρκεια πάλι δεν πειράζει καθώς ο προσωρινός αποχωρισμός δυναμώνει τα μεγάλα αισθήματα και σβήνει τα μικρά απαράλλακτα, όπως ο αέρας δυναμώνει τη φωτιά και σβήνει το κερί..
Αγάπα αληθινά όμως . Όπως οι δροσοσταλίδες αγαπούν τ’ αεράκι, όπως οι μητέρες αγαπούν το πρωτότοκο τους, όπως η μνήμη αγαπά πρόσωπα απ’ το παρελθόν, όπως η παλίρροια το φεγγάρι, όπως οι άγγελοι αγαπούν τους αγνούς στην καρδιά και όπως η θάλασσα αγαπάει την άμμο.
Πρόσεχε όμως .Αυτό απαιτεί προσπάθεια. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο. Πεθαίνει όμως από αδιαφορία και εγκατάλειψη. Πεθαίνει όταν τη θεωρήσουμε δεδομένη. Πράγματα που παραλείπουμε και αγνοούμε είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα λάθη που κάνουμε. Τελικά , θα έλεγα, η αγάπη πεθαίνει από κόπωση και πλήξη, από έλλειψη φροντίδας και στοργής. Πρόσεχε! Μην την σκοτώσεις ! Ανανέωσε την όπως εσύ το νιώθεις!
Και θα μας πει ό Somerset Maugham : «Η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής δεν είναι ότι πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά ότι παύουν ν’ αγαπούν». Ίσως φθείρονται, αναλώνονται και καταναλώνονται σε αυτό το άγχος της ρουτίνας, αυτόν τον μέγα ρυπαντή της αγάπης. Μην αφήνεις τίποτα να ανεβαίνει πιο πάνω από τα σκαλιά της αγάπης και της υγείας σου γιατί μετά δεν θα μπορείς ούτε να τα ανέβεις.
Είναι μεγάλη η δύναμη της αγάπης. Σαν να σε αλλάζει ριζικά. Δεν ξέρω , νιώθεις σαν να έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεσαι την «Χαβάη της ηρεμίας». Είσαι απλά γεμάτος . Γεμάτος σκέψεις , όνειρα, συναισθήματα , στόχους , ευτυχία και ψυχική υγεία και ευμάρεια.
Μην αγαπάς κάποιον επειδή είναι όμορφος , αγάπησε τον επειδή θα είναι όμορφα όταν τον αγαπάς. Αλήθεια σου λέω , θα αλλάξει η ζωή σου . Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο. Ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα. Προσφέρεται ακόμα κι’ όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν . Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί απλά έτσι το νιώθουμε.
Αγάπα και σύ και μην ξεχνάς για να έχεις απόλυτο έλεγχο στο σώμα σου και τη ζωή σου απαιτούνται τρία πράγματα, ένας στόχος, ένα όνειρο και μία αγάπη…
Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
"Καληνύχτα Ελλάδα"
Καλώ τους ηγέτες και τους λαούς της Ευρώπης: μαζί, ελάτε να σπάσουμε αυτά τα τείχη, είτε είναι από τούβλα, είτε είναι μέσα στο μυαλό μας. Ελάτε να τα γκρεμίσουμε», είπε κατά τη βράβευσή του στο Βερολίνο ο Γ. Α. Παπανδρέου.
Ο λόγος ήταν εμπνευσμένος.
Για να αποδείξει η κυβέρνηση ότι ήταν και ειλικρινής ας απαντήσει έμπρακτα στον 16χρονο συμπολίτη του Βασίλη Σκωλίκη, (bill_skol@hotmail.com) που έγραψε χθες:
«Γιατί...;
Είμαι μαθητής ή επαγγελματίας σε πολυεθνική; Θέλω αύξηση, αλλά όχι χρημάτων. Ελεύθερου χρόνου. Θέλω μπόνους. Αλλά όχι ποσοστών. Αναζητώ απλά χαλάρωση. Δεν λέω να μην δουλέψω, αλλά όχι και να ρέψω. Θέλω την υγεία μου. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΟΥΤΕ MANAGER.
Ξυπνάω. Πάω σχολείο. Γυρνάω. Τρώω(;). Έχω διάβασμα. Πολύ διαβασμα. Έχω φροντιστήριο (γιατί ουσιαστικά μου το επιβάλλουν).Έχω κιάλλο διάβασμα. Θέλω να πάω γυμναστήριο, θέλω να κάτσω facebook, θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να ακούσω μουσική , να παίξω μπάσκετ. “ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣΣΣΣΣ!!!” μου λέει η συνείδηση μου. Οκ. Τρώω. Κάνω μπάνιο. Κοιμάμαι. Πάμε πάλι από την αρχή. Μα είμαι μόλις 16 ετών!!!
Ζω για να γράψω 5-6 διαγωνίσματα στις πανελλαδικές; Η ζω για να παλέψω με την ζωή και να νιώσω την ευτυχία ωριμάζοντας; Σίγουρα και οι εξετάσεις μια μάχη είναι. Αλλά πλέον δίχως όρια. Γιατί να μάθω τόσα βιβλία παπαγαλία για να τα γράψω ένα πρωί και μετά να τα ξεχάσω; Γιατί να κριθώ σύμφωνα με την ψυχολογική κατάσταση ενός εξειδικευμένου(;) -δίχως οδηγίες- διορθωτή; Γιατί πολύ απλά να μην μάθω - πολλά δεν λέω - αξιόλογα πράγματα που να με κάνουν μορφωμένο άλλα και καλύτερο σαν άνθρωπο; Γιατί αν δεν λύσω μια άσκηση επειδή δεν μου την είπαν στο φροντιστήριο να μην περάσω σε μια σχολή, και άλλος που του την είχαν διδάξει να πετύχει. Γιατί; Είναι καλύτερος; Πιο έξυπνος; Έχει καλύτερη κρίση; Η μάλλον ...καλύτερο καθηγητή! Γιατί σήμερα δεν κρίνεται ο μαθητής στις πανελλαδικές εξετάσεις αλλά σε μεγάλο βαθμό ο καθηγητής του στο φροντιστήριο και ελάχιστα στο σχολείο.
Ποιό είναι το πρόβλημα μου; Ότι δεν θα κριθώ για την αξία μου, αλλά για την παπαγαλία μου. ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ. Περνάω τα καλύτερα μου χρόνια πάνω από ένα γραφείο διαβάζοντας για το τίποτα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΟ. Δεν λέω να μην διαβάσω. Ας διαβάσω κάτι ουσιώδες όμως. Είναι περίεργα τα πράγματα. Σίγουρα τα μαθηματικά είναι πολύ σημαντικά. Αλλά όχι τα μαθηματικά, η μαθηματική λογική και σκέψη. Σίγουρα η γλώσσα είναι πολύ σημαντική, αλλά η ανάπτυξη του προφορικού και του γραπτού λόγου. Και η φυσική, μέσα στην ζωή μας. Αλλά όχι η φυσική του σχολείου , η ερμηνεία των φυσικών φαινομένων. Και η βιολογία, πολύ ενδιαφέρουσα. Αλλά όχι η βιολογία που διδασκόμαστε, αλλά η γνώση από τι αποτελούμαστε εμείς και αυτά που τρεφόμαστε. Όλα ωραία είναι. Αλλά όχι στην διάσταση που μας τα βομβαρδίζουν. Έχουμε καταντήσει να μη σκεφτόμαστε, να μην επικοινωνούμε καθόλου, ή αν επικοινωνούμε να επικοινωνούμε λάθος. Δεν ξέρουμε τίποτα. Είμαστε αμόρφωτοι με πολλές γνώσεις. Δεν είμαστε σοφοί. Είμαστε ανθρωπάκια του συστήματος. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ....Καληνύχτα Ελλάδα
Ο λόγος ήταν εμπνευσμένος.
Για να αποδείξει η κυβέρνηση ότι ήταν και ειλικρινής ας απαντήσει έμπρακτα στον 16χρονο συμπολίτη του Βασίλη Σκωλίκη, (bill_skol@hotmail.com) που έγραψε χθες:
«Γιατί...;
Είμαι μαθητής ή επαγγελματίας σε πολυεθνική; Θέλω αύξηση, αλλά όχι χρημάτων. Ελεύθερου χρόνου. Θέλω μπόνους. Αλλά όχι ποσοστών. Αναζητώ απλά χαλάρωση. Δεν λέω να μην δουλέψω, αλλά όχι και να ρέψω. Θέλω την υγεία μου. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΟΥΤΕ MANAGER.
Ξυπνάω. Πάω σχολείο. Γυρνάω. Τρώω(;). Έχω διάβασμα. Πολύ διαβασμα. Έχω φροντιστήριο (γιατί ουσιαστικά μου το επιβάλλουν).Έχω κιάλλο διάβασμα. Θέλω να πάω γυμναστήριο, θέλω να κάτσω facebook, θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να ακούσω μουσική , να παίξω μπάσκετ. “ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣΣΣΣΣ!!!” μου λέει η συνείδηση μου. Οκ. Τρώω. Κάνω μπάνιο. Κοιμάμαι. Πάμε πάλι από την αρχή. Μα είμαι μόλις 16 ετών!!!
Ζω για να γράψω 5-6 διαγωνίσματα στις πανελλαδικές; Η ζω για να παλέψω με την ζωή και να νιώσω την ευτυχία ωριμάζοντας; Σίγουρα και οι εξετάσεις μια μάχη είναι. Αλλά πλέον δίχως όρια. Γιατί να μάθω τόσα βιβλία παπαγαλία για να τα γράψω ένα πρωί και μετά να τα ξεχάσω; Γιατί να κριθώ σύμφωνα με την ψυχολογική κατάσταση ενός εξειδικευμένου(;) -δίχως οδηγίες- διορθωτή; Γιατί πολύ απλά να μην μάθω - πολλά δεν λέω - αξιόλογα πράγματα που να με κάνουν μορφωμένο άλλα και καλύτερο σαν άνθρωπο; Γιατί αν δεν λύσω μια άσκηση επειδή δεν μου την είπαν στο φροντιστήριο να μην περάσω σε μια σχολή, και άλλος που του την είχαν διδάξει να πετύχει. Γιατί; Είναι καλύτερος; Πιο έξυπνος; Έχει καλύτερη κρίση; Η μάλλον ...καλύτερο καθηγητή! Γιατί σήμερα δεν κρίνεται ο μαθητής στις πανελλαδικές εξετάσεις αλλά σε μεγάλο βαθμό ο καθηγητής του στο φροντιστήριο και ελάχιστα στο σχολείο.
Ποιό είναι το πρόβλημα μου; Ότι δεν θα κριθώ για την αξία μου, αλλά για την παπαγαλία μου. ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ. Περνάω τα καλύτερα μου χρόνια πάνω από ένα γραφείο διαβάζοντας για το τίποτα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΑΥΤΟ. Δεν λέω να μην διαβάσω. Ας διαβάσω κάτι ουσιώδες όμως. Είναι περίεργα τα πράγματα. Σίγουρα τα μαθηματικά είναι πολύ σημαντικά. Αλλά όχι τα μαθηματικά, η μαθηματική λογική και σκέψη. Σίγουρα η γλώσσα είναι πολύ σημαντική, αλλά η ανάπτυξη του προφορικού και του γραπτού λόγου. Και η φυσική, μέσα στην ζωή μας. Αλλά όχι η φυσική του σχολείου , η ερμηνεία των φυσικών φαινομένων. Και η βιολογία, πολύ ενδιαφέρουσα. Αλλά όχι η βιολογία που διδασκόμαστε, αλλά η γνώση από τι αποτελούμαστε εμείς και αυτά που τρεφόμαστε. Όλα ωραία είναι. Αλλά όχι στην διάσταση που μας τα βομβαρδίζουν. Έχουμε καταντήσει να μη σκεφτόμαστε, να μην επικοινωνούμε καθόλου, ή αν επικοινωνούμε να επικοινωνούμε λάθος. Δεν ξέρουμε τίποτα. Είμαστε αμόρφωτοι με πολλές γνώσεις. Δεν είμαστε σοφοί. Είμαστε ανθρωπάκια του συστήματος. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ....Καληνύχτα Ελλάδα
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ»
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ – ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ»
Πιστεύετε πως είναι συμβατή η ιδιότητα το καλλιτέχνη, του ποιητή ,γενικά του διανοουμένου με εκείνη του στρατευμένου , ή όχι , και γιατί;
Ο άνθρωπος, από τα πρώτα του συνειδητά βήματα , αγωνίζεται και αγωνιά στο πλαίσιο ενός γενικού προορισμού και ενός ειδικού πεπρωμένου να αναβαθμίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνική διαστρωμάτωση, να συντονίσει το ατομικό του διασκελισμό με το γενικότερο βηματισμό, να προσαρμόσει τις προθέσεις, τις θέσεις και τις διαθέσεις του με τις προδιαγραφές και τις προϋποθέσεις που απαιτεί το κοινωνικό πλαίσιο, για να καταστεί εφικτή η σωστή κοινωνική του ένταξη και αποδοχή.
Έτσι, σε κάποιο στάδιο της ζωής του αποφασίζει εάν μπορεί καταρχάς , και έπειτα αν θέλει να ασχοληθεί με πνευματικά επαγγέλματα η ενδιαφέροντα , ανεξάρτητος και ελεύθερος στην μαγεία των απόψεων και των γνώσεων του, ή στρατευμένος , σαν ένα στρατιωτάκι που ίσως εξαρτάται και αναλώνεται και καταναλώνεται στην καθημερινότητα και αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης άλλων «μεγάλων» ή απλά γίνεται φανατικός επαναστάτης για κάποιες πεποιθήσεις του δογματικές και μη.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον ορισμό του πνευματικού ανθρώπου. Πνευματικός άνθρωπος καταρχήν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο οποιοσδήποτε ασχολείται με κάποια πνευματική δραστηριότητα και απλά διακρίνεται σ’ αυτήν ούτε καν ο επιτυχημένος επιστήμονας, πολιτικός, καλλιτέχνης. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει καταρχάς γνωρίσει την καταξίωση και την καθολική αποδοχή στον επαγγελματικό του χώρο αλλά όχι μόνο αυτό. Με τις επιστημονικές του καταθέσεις, με τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες ή με τις πολιτικές του πεποιθήσεις και παρεμβάσεις έχει αλλάξει τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας και συντέλεσε στην ποιοτικότερη ζωή των ανθρώπων σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο. Κατέχει άπταιστη γνώση του αντικειμένου του και αυτό του επιτρέπει να εισάγει καινοτομίες, να βελτιώνει και να τελειοποιεί το αντικείμενό του αυτό. Το κυρίως χαρακτηριστικό του όμως είναι ότι έχει απαγκιστρωθεί από το στενό επαγγελματικό του αντικείμενο και ασχολείται με ευρύτερες δραστηριότητες, προσπαθεί νοητικά να διεισδύσει στις συνθήκες που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη και διαμορφώνουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο βίος του πνευματικού ανθρώπου διέπεται από τη σεμνότητα, την άμιλλα, τον αλτρουισμό, την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια, την αποστροφή για τα υλικά αγαθά, αξίες και αρχές που προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και σε όλους τους απλούς ανθρώπους με την καθημερινή του στάση.
Ο στρατευμένος αντίθετα δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα, ούτε υποθέσεις, συναισθήματα, δεσμούς, περιουσία, ούτε ακόμη και δικό όνομα. Τα πάντα σ' αυτόν είναι απορροφημένα αποκλειστικά από ένα ενδιαφέρον, μια σκέψη, ένα πάθος - την επανάσταση". Ο ίδιος, που έζησε μια ζωή ως φανατικός και ιδεοληπτικός ξέρει και ομολογεί την επήρεια που έχει η υπερβολική εξουσία για το άτομο. Η εξουσία απορροφά το άτομο και μονοπωλεί το ενδιαφέρον.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος για να μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δύο ιδιότητες αποτελεί σπάνια εξαίρεση πού αν έχει συμβεί θα απέχει από νότες ναρκισσισμού , εγωισμού και φανατισμού ή από την άλλη προσκόλληση και απόλυτη , άκριτη αφοσίωση στην τέχνη.
Αλλά επειδή και οι δύο είναι ιδιότητες αποτελούμενες «από αρνητικούς πόλους» και αφοσίωση , θεωρώ ότι είναι αδύνατον να συνυπάρξουν.
= 465 λέξεις
Σκωλίκης Βασίλης
Πιστεύετε πως είναι συμβατή η ιδιότητα το καλλιτέχνη, του ποιητή ,γενικά του διανοουμένου με εκείνη του στρατευμένου , ή όχι , και γιατί;
Ο άνθρωπος, από τα πρώτα του συνειδητά βήματα , αγωνίζεται και αγωνιά στο πλαίσιο ενός γενικού προορισμού και ενός ειδικού πεπρωμένου να αναβαθμίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνική διαστρωμάτωση, να συντονίσει το ατομικό του διασκελισμό με το γενικότερο βηματισμό, να προσαρμόσει τις προθέσεις, τις θέσεις και τις διαθέσεις του με τις προδιαγραφές και τις προϋποθέσεις που απαιτεί το κοινωνικό πλαίσιο, για να καταστεί εφικτή η σωστή κοινωνική του ένταξη και αποδοχή.
Έτσι, σε κάποιο στάδιο της ζωής του αποφασίζει εάν μπορεί καταρχάς , και έπειτα αν θέλει να ασχοληθεί με πνευματικά επαγγέλματα η ενδιαφέροντα , ανεξάρτητος και ελεύθερος στην μαγεία των απόψεων και των γνώσεων του, ή στρατευμένος , σαν ένα στρατιωτάκι που ίσως εξαρτάται και αναλώνεται και καταναλώνεται στην καθημερινότητα και αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης άλλων «μεγάλων» ή απλά γίνεται φανατικός επαναστάτης για κάποιες πεποιθήσεις του δογματικές και μη.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον ορισμό του πνευματικού ανθρώπου. Πνευματικός άνθρωπος καταρχήν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο οποιοσδήποτε ασχολείται με κάποια πνευματική δραστηριότητα και απλά διακρίνεται σ’ αυτήν ούτε καν ο επιτυχημένος επιστήμονας, πολιτικός, καλλιτέχνης. Ο πνευματικός άνθρωπος έχει καταρχάς γνωρίσει την καταξίωση και την καθολική αποδοχή στον επαγγελματικό του χώρο αλλά όχι μόνο αυτό. Με τις επιστημονικές του καταθέσεις, με τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες ή με τις πολιτικές του πεποιθήσεις και παρεμβάσεις έχει αλλάξει τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας και συντέλεσε στην ποιοτικότερη ζωή των ανθρώπων σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο. Κατέχει άπταιστη γνώση του αντικειμένου του και αυτό του επιτρέπει να εισάγει καινοτομίες, να βελτιώνει και να τελειοποιεί το αντικείμενό του αυτό. Το κυρίως χαρακτηριστικό του όμως είναι ότι έχει απαγκιστρωθεί από το στενό επαγγελματικό του αντικείμενο και ασχολείται με ευρύτερες δραστηριότητες, προσπαθεί νοητικά να διεισδύσει στις συνθήκες που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη και διαμορφώνουν τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο βίος του πνευματικού ανθρώπου διέπεται από τη σεμνότητα, την άμιλλα, τον αλτρουισμό, την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια, την αποστροφή για τα υλικά αγαθά, αξίες και αρχές που προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και σε όλους τους απλούς ανθρώπους με την καθημερινή του στάση.
Ο στρατευμένος αντίθετα δεν έχει προσωπικά ενδιαφέροντα, ούτε υποθέσεις, συναισθήματα, δεσμούς, περιουσία, ούτε ακόμη και δικό όνομα. Τα πάντα σ' αυτόν είναι απορροφημένα αποκλειστικά από ένα ενδιαφέρον, μια σκέψη, ένα πάθος - την επανάσταση". Ο ίδιος, που έζησε μια ζωή ως φανατικός και ιδεοληπτικός ξέρει και ομολογεί την επήρεια που έχει η υπερβολική εξουσία για το άτομο. Η εξουσία απορροφά το άτομο και μονοπωλεί το ενδιαφέρον.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος για να μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δύο ιδιότητες αποτελεί σπάνια εξαίρεση πού αν έχει συμβεί θα απέχει από νότες ναρκισσισμού , εγωισμού και φανατισμού ή από την άλλη προσκόλληση και απόλυτη , άκριτη αφοσίωση στην τέχνη.
Αλλά επειδή και οι δύο είναι ιδιότητες αποτελούμενες «από αρνητικούς πόλους» και αφοσίωση , θεωρώ ότι είναι αδύνατον να συνυπάρξουν.
= 465 λέξεις
Σκωλίκης Βασίλης
« Ο άνθρωπος και το φόρεμα : Είμαστε ότι φοράμε»
Τα φορέματα για τα σώματα, είναι ότι οι λέξεις για τα πράγματα. Είμαστε ότι φοράμε, αλλα δεν αξίζουμε ότι φοράμε. Γιατί ο άνθρωπος , στις συναισθηματικές του ταλαντώσεις και ταλαντεύσεις ή στις συνακόλουθες στιγμές ευτυχίας και χαράς, διαλέγει διαφορετικό είδος ντυσίματος. Θα έλεγα πως το ντύσιμο είναι η προετοιμασία μας «για να βγούμε στην σκηνή» της ζωής. Όμοια με το θέατρο, αλλάζουμε κοστούμια ανάλογα με το έργο, τη σκηνή, το ρόλο, τα συναισθήματα που βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε. Είτε ντυνόμαστε με την τελευταία λέξη της μόδας είτε φοράμε και ξαναφοράμε τα ρούχα που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζουν -ακριβά, φθηνά, φανταχτερά, σεμνά, μαύρα ή πολύχρωμα-, τα ρούχα είναι μια απεικόνιση του εσωτερικού μας κόσμου που δείχνουμε σε όλους. Το ρούχο για τον άνθρωπο αποτελεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Από τα ρούχα διαφαίνεται το πώς σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, σε τι ψυχολογική κατάσταση βρισκόμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε.
Αν το ρούχο, βέβαια, αποτελεί στολή στρατευμένου όπως λόγου χάρη το κοστούμι για τα στελέχη, ή η στολή για τους αστυνομικούς, δεν είναι ένδυμα προσωπικής αρέσκειας και επιλογής , άλλα κάτι το ανέκφραστο, κάτι το τυπικό, το ψεύτικο. Τότε το ρούχο, αποκτά μια μορφή που δεν εκφράζει το άτομο, αλλά την ιδιότητα του. Άλλωστε , « το φόρεμα εμφανίζει, ενώ η στολή κρύβει.» Τέτοια μορφή δε αποκτά,επίσης, όταν το ένδυμα γίνεται υποχρέωση από πολιτικές αποφάσεις, κρατικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Και όπως εύστοχα γράφει ο κ. Παπανούτσος σε σχετικό του δοκίμιο : «το φόρεμα αποτελειώνει και επισφραγίζει το πρόσωπο μας, το συμπληρώνει και το παρουσιάζει». Μπορούμε, άλλωστε, να το διαπιστώσουμε και στον εαυτό μας. Όταν βρεθούμε σε μια αίθουσα με κόσμο, όταν είμαστε καλεσμένοι μαζί με ανθρώπους που γνωρίζουμε λίγο ή καθόλου σε ένα φιλικό σπίτι, τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώσουμε μια πρώτη εντύπωση για τους γύρω μας; Μία εικόνα που, σαν να ρίχνουμε μια ματιά σε φωτογραφία, σαν ένα «Scanner» που αυτόχρημα αποτυπώνει τις πληροφορίες για το άτομο που αντικρίζουμε. Η εικόνα αυτή περιλαμβάνει το πρόσωπο, το βλέμμα, τα μαλλιά, τη στάση του σώματος και ασφαλώς τα ρούχα, και μπορεί να επηρεάσει αρκετά τα συναισθήματα συμπάθειας ή αντιπάθειας που αναπτύσσουμε για τον άνθρωπο αυτόν.
Το ντύσιμο αποτελεί ένα είδος γλώσσας, μια μορφή επικοινωνίας. Βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο (και είναι ένα σύνορο) μεταξύ του εσωτερικού μας κόσμου και του εξωτερικού, του κοινωνικού κόσμου. Ανήκει σε εμάς, είναι κομμάτι μας, αφού το επιλέγουμε και το φέρουμε πάνω μας, και ταυτόχρονα είναι κάτι που βρίσκεται ήδη έξω από εμάς. Μπορούμε να πούμε ότι με αυτά που φοράμε έχουμε μια πολύ προσωπική συνομιλία με τον κόσμο, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς το ντύσιμο μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα παραβάν που μας κρύβει και μια οθόνη που μας προβάλλει! Μοιάζει , σαν μια ταυτότητα που αποδίδει όλα μας τα χαρακτηριστικά, καθώς εκφράζει τα ανέκφραστα και εμφανίζει τα κρυμμένα.
Αν το ρούχο, βέβαια, αποτελεί στολή στρατευμένου όπως λόγου χάρη το κοστούμι για τα στελέχη, ή η στολή για τους αστυνομικούς, δεν είναι ένδυμα προσωπικής αρέσκειας και επιλογής , άλλα κάτι το ανέκφραστο, κάτι το τυπικό, το ψεύτικο. Τότε το ρούχο, αποκτά μια μορφή που δεν εκφράζει το άτομο, αλλά την ιδιότητα του. Άλλωστε , « το φόρεμα εμφανίζει, ενώ η στολή κρύβει.» Τέτοια μορφή δε αποκτά,επίσης, όταν το ένδυμα γίνεται υποχρέωση από πολιτικές αποφάσεις, κρατικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Και όπως εύστοχα γράφει ο κ. Παπανούτσος σε σχετικό του δοκίμιο : «το φόρεμα αποτελειώνει και επισφραγίζει το πρόσωπο μας, το συμπληρώνει και το παρουσιάζει». Μπορούμε, άλλωστε, να το διαπιστώσουμε και στον εαυτό μας. Όταν βρεθούμε σε μια αίθουσα με κόσμο, όταν είμαστε καλεσμένοι μαζί με ανθρώπους που γνωρίζουμε λίγο ή καθόλου σε ένα φιλικό σπίτι, τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώσουμε μια πρώτη εντύπωση για τους γύρω μας; Μία εικόνα που, σαν να ρίχνουμε μια ματιά σε φωτογραφία, σαν ένα «Scanner» που αυτόχρημα αποτυπώνει τις πληροφορίες για το άτομο που αντικρίζουμε. Η εικόνα αυτή περιλαμβάνει το πρόσωπο, το βλέμμα, τα μαλλιά, τη στάση του σώματος και ασφαλώς τα ρούχα, και μπορεί να επηρεάσει αρκετά τα συναισθήματα συμπάθειας ή αντιπάθειας που αναπτύσσουμε για τον άνθρωπο αυτόν.
Το ντύσιμο αποτελεί ένα είδος γλώσσας, μια μορφή επικοινωνίας. Βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο (και είναι ένα σύνορο) μεταξύ του εσωτερικού μας κόσμου και του εξωτερικού, του κοινωνικού κόσμου. Ανήκει σε εμάς, είναι κομμάτι μας, αφού το επιλέγουμε και το φέρουμε πάνω μας, και ταυτόχρονα είναι κάτι που βρίσκεται ήδη έξω από εμάς. Μπορούμε να πούμε ότι με αυτά που φοράμε έχουμε μια πολύ προσωπική συνομιλία με τον κόσμο, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς το ντύσιμο μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα παραβάν που μας κρύβει και μια οθόνη που μας προβάλλει! Μοιάζει , σαν μια ταυτότητα που αποδίδει όλα μας τα χαρακτηριστικά, καθώς εκφράζει τα ανέκφραστα και εμφανίζει τα κρυμμένα.
Γιατί δεν συμφωνούνε πάντοτε οι πράξεις με τις πεποιθήσεις και τα λόγια μας με τα έργα μας, και τι θα προέκυπτε από τον εναρμονισμό θεωρίας και πράξης
Τα λόγια για τις πεποιθήσεις είναι ότι οι πράξεις για τα έργα μας. Η πεποίθηση του ανθρώπου είναι αυτό που θέλει και επιθυμεί να κάνει και όχι αυτό που τελικώς πράττει όπως και τα λόγια μας είναι μια απλή θεωρία για το τι θα κάνουμε, δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Είναι σαν μία έρευνα όπου η θεωρία και πεποίθηση αποτελεί την υπόθεση και το υλικό για την διεξαγωγή της και οι πράξεις το πείραμα. Μια έρευνα όμως δεν είναι πάντοτε αληθής, έτσι και στη ζωή μας, δεν μπορούνε πάντοτε να συνάδουν τα «θέλω μας» με τις πράξεις μας.
Στην ζωή, αυτό τελικά που δίνει την απόλυτη ευτυχία, είναι το να ζεις ευδιάθετα και περήφανα την δυστυχία. Γιατί μόνο όταν ζεις την δυστυχία, νιώθεις την ευτυχία. Έτσι η ζωή αποκτά ενδιαφέρον και νόημα.
Επομένως, το φαινόμενο να επιθυμούμε να κάνουμε κάτι και να μην το πετυχαίνουμε πάντα είναι σύνηθες, και προφανές στην ζωή του ανθρώπου. « Είναι όντως σκληρό να αποτύχεις, όμως είναι ακόμα σκληρότερο να μην έχεις δοκιμάσει να επιτύχεις». Όποιος δεν προσπαθεί να επιτύχει, δε δοκιμάζει τις δυνατές συγκινήσεις , δε γεύεται τα «δυνατά κρασιά της ηδονής» που προσφέρει η αισθητική γοητεία του κινδύνου, η ξεχωριστή, η μαγνητική τους δύναμη, που έλκει και απωθεί ταυτόχρονα. Έλκει τους ανθρώπους της δράσης , του αγωνιστικού ζήλου , τους υψηλόφρονες , τους τολμηρούς, τους ωραίους και απωθεί τους ανθρώπους της απόδρασης, τους χαμαιλέοντες , τους τιποτόφρονες.
Αν εναρμονίσουμε την μόνιμη θεωρία και πράξη ίσως σημαίνει ότι δεν δοκιμάσαμε να αποτύχουμε , κάνοντας την θεωρία ανούσια πράξη. Η αποτυχία είναι κλήρος του ανθρώπου, αναπόφευκτο και αξεπέραστο σημείο. Μόνο ο θεός και όσοι δεν προσπαθούν , δεν αποτυγχάνουν. Εξάλλου, η παντοδυναμία είναι το Θεού μόνο ιδιότητα. Μοίρα και χρέος του ανθρώπου είναι όχι να μην αποτυγχάνει, αλλά να προσπαθεί να επιτυγχάνει.
Στην ζωή, αυτό τελικά που δίνει την απόλυτη ευτυχία, είναι το να ζεις ευδιάθετα και περήφανα την δυστυχία. Γιατί μόνο όταν ζεις την δυστυχία, νιώθεις την ευτυχία. Έτσι η ζωή αποκτά ενδιαφέρον και νόημα.
Επομένως, το φαινόμενο να επιθυμούμε να κάνουμε κάτι και να μην το πετυχαίνουμε πάντα είναι σύνηθες, και προφανές στην ζωή του ανθρώπου. « Είναι όντως σκληρό να αποτύχεις, όμως είναι ακόμα σκληρότερο να μην έχεις δοκιμάσει να επιτύχεις». Όποιος δεν προσπαθεί να επιτύχει, δε δοκιμάζει τις δυνατές συγκινήσεις , δε γεύεται τα «δυνατά κρασιά της ηδονής» που προσφέρει η αισθητική γοητεία του κινδύνου, η ξεχωριστή, η μαγνητική τους δύναμη, που έλκει και απωθεί ταυτόχρονα. Έλκει τους ανθρώπους της δράσης , του αγωνιστικού ζήλου , τους υψηλόφρονες , τους τολμηρούς, τους ωραίους και απωθεί τους ανθρώπους της απόδρασης, τους χαμαιλέοντες , τους τιποτόφρονες.
Αν εναρμονίσουμε την μόνιμη θεωρία και πράξη ίσως σημαίνει ότι δεν δοκιμάσαμε να αποτύχουμε , κάνοντας την θεωρία ανούσια πράξη. Η αποτυχία είναι κλήρος του ανθρώπου, αναπόφευκτο και αξεπέραστο σημείο. Μόνο ο θεός και όσοι δεν προσπαθούν , δεν αποτυγχάνουν. Εξάλλου, η παντοδυναμία είναι το Θεού μόνο ιδιότητα. Μοίρα και χρέος του ανθρώπου είναι όχι να μην αποτυγχάνει, αλλά να προσπαθεί να επιτυγχάνει.
ΜΝΗΜΗ – ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Η μνήμη. Ο άνθρωπος. Η μνήμη ζει μέσα σε αυτόν. Εκείνος όμως, δεν ζει πάντοτε σύμφωνα με εκείνη. Πράγματι, οι άνθρωποι που στοιχηματίζουν στο χρηματιστήριο της λήθης τους, και ζουν σύμφωνα με τις επιταγές της, είναι σίγουρο ότι πονούν συχνά. Όπως άλλωστε εύστοχα έχει πει ο Σεφέρης « η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί».
Πράγματι, μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στην αλήθεια, στην πραγματικότητα, αλλά σίγουρα όχι στις αναμνήσεις. Η μνήμη... είναι το ημερολόγιο που όλοι κουβαλάμε μαζί μας. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που έχουμε ξεχάσει, σε αυτές που αποτυπώνονται μέσα στην ψυχή μας και όσο περνάν οι σελίδες του ημερολογίου της ψυχής, και αλλάζουμε βιβλία, περνάνε και οι καιροί, οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις, οι καλές και οι κακές στιγμές, αυτά που θέλουμε και αυτά που δεν θέλουμε να γραφτούνε στο χθες.
Η μνήμη είναι περίπλοκο πράγμα, συγγενής της αλήθειας, αλλά όχι δίδυμός της. «Είναι η λογοτεχνία κάθε ανθρώπου», η ποιητική του συλλογή με τα επιτυχημένα και αποτυχημένα έργα του. Ο άνθρωπος βέβαια στις συγκινησιακές του εκρήξεις και δονήσεις, δεν δέχεται να απομνημονεύσει κάποια πράγματα και καταφεύγει στο «οινόπνευμα» της λύτρωσης μέσω άλλων διαφόρων τρόπων. Η μνήμη όμως, δεν λησμονεί και δεν κάνει διακρίσεις . Αντίθετα, πραγματοποιεί το έργο της σαν ένα όργανο του σώματος, που η μόνη στιγμή που σταματά είναι ο θάνατος.
Πράγματι, μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στην αλήθεια, στην πραγματικότητα, αλλά σίγουρα όχι στις αναμνήσεις. Η μνήμη... είναι το ημερολόγιο που όλοι κουβαλάμε μαζί μας. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που έχουμε ξεχάσει, σε αυτές που αποτυπώνονται μέσα στην ψυχή μας και όσο περνάν οι σελίδες του ημερολογίου της ψυχής, και αλλάζουμε βιβλία, περνάνε και οι καιροί, οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις, οι καλές και οι κακές στιγμές, αυτά που θέλουμε και αυτά που δεν θέλουμε να γραφτούνε στο χθες.
Η μνήμη είναι περίπλοκο πράγμα, συγγενής της αλήθειας, αλλά όχι δίδυμός της. «Είναι η λογοτεχνία κάθε ανθρώπου», η ποιητική του συλλογή με τα επιτυχημένα και αποτυχημένα έργα του. Ο άνθρωπος βέβαια στις συγκινησιακές του εκρήξεις και δονήσεις, δεν δέχεται να απομνημονεύσει κάποια πράγματα και καταφεύγει στο «οινόπνευμα» της λύτρωσης μέσω άλλων διαφόρων τρόπων. Η μνήμη όμως, δεν λησμονεί και δεν κάνει διακρίσεις . Αντίθετα, πραγματοποιεί το έργο της σαν ένα όργανο του σώματος, που η μόνη στιγμή που σταματά είναι ο θάνατος.
ΜΟΔΑ : ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ;
ΜΟΔΑ : ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ;
Γιατί και τι είναι η μόδα; Κάτι σαν έκθετο που το περιμαζεύεις, χωρίς να ξέρεις ποιος το γέννησε; Κάτι που δεν ζει περισσότερο από ένα ή δύο χρόνια, και σώνεται σαν ένα άρωμα που πέθανε; Μια άυλη και άψυχη ύλη που τη θυμάσαι και γελάς η ντρέπεσαι για λογαριασμό της και κρυφά για λογαριασμό σου; Κάτι που σε κάνει υποχείριο και δέσμιο του εαυτού σου και δεν σε αφήνει να γευτείς τα «δυνατά κρασιά» της απλότητας και της μοναδικής προσωπικότητας σου;
Στην εποχή μας οι επιταγές της μόδας είναι εναργέστερες από πολλές άλλες. Το φαινόμενο δεν άπτεται μόνο της γυναικείας μερίδας του πληθυσμού, αλλά κάνει θραύση παντού. Η μόδα αποτελεί μια συνήθεια που γεννήθηκε με την βιομηχανία και την παραγωγή προϊόντων «πολυτελείας».
Είναι γεγονός άλλωστε ότι το οικονομικό μοντέλο των βιομηχανικών κοινωνιών «τρέφει» συνεχώς το φαινόμενο του καταναλωτισμού, καθώς επιβάλλει με τον τρόπο της την μαζική κατανάλωση. Αυτό βέβαια έχει ως άμεση συνέπεια να δημιουργούνται παροδικά και εφήμερα πρότυπα – μόδες , προκειμένου να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του καταναλωτή.
Η διαφήμιση, παραμυθάς επινοητικός και παιδαγωγός πειστικότατος(;) , παράγει όχι μόνο ιδεολογία, αλλά και άκρατη «κονσερβοποίηση» .Τόσο με το άμεσο, λεκτικό και εικαστικό μήνυμα της, καταναλωτισμού σημαντικό, όσο και με τα συμφραζόμενα της. Δημιουργεί πλασματικές ανάγκες που τρέφονται ασταμάτητα από τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ταλαντεύσεις του ανθρώπου λόγω της ηθικής αβιταμίνωσης που πηγάζει πιεστική καθημερινότητα και την μονοτονία της ρουτίνας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από την μετατροπή της εργασίας σε εξαναγκαστική δύναμη που μετατρέπει την αργόσχολη κατάσταση σε υποκατάστατο της ευτυχίας και της ελευθερίας, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να αναζητά το νόημα της ζωής σε ό, τι πρόσκαιρα προβάλλεται ως πρότυπο από την καταναλωτική κοινωνία.
Επιπρόσθετα, ένας άλλος εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι αυτό το ακαταμάχητο, το ασυγκράτητο «πλέον έχειν» που υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία των σημερινών «άπληστων» ανθρώπων που δεν ζουν για να ζήσουν, αλλά για να μετρήσουν. Με αποτέλεσμα το ιδανικό να γίνεται εμπόρευμα και ο άνθρωπος όχι ένας δημιουργός αλλά ένας καταναλωτής ιδανικών. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και τα ιδανικά που ταιριάζουν σε ρόλους, οδηγούν μόνο στο να φτωχαίνουν και να αδυνατίζουν τον άνθρωπο. Αυτά παραπέμπουν πάλι μόνο σε μια χειραγωγημένη και μηχανοποιημένη κατεύθυνση της συμπεριφοράς. Επιπλέον, οι νέοι σήμερα πιστεύουν ότι μέσω της μόδα αποκτούν στιλ . Στιλ όμως δεν είναι αυτό που αγοράζεις από μαγαζιά με κομψούς -εντελώς άκομψα φερόμενους- υπερόπτες(συνήθως)υπαλλήλους, οι οποίοι σου επιβάλλονται για την εξυπηρέτηση τους και προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πιο σημαντικό από αυτό που η στολή τους προσδιορίζει. Στιλ δεν είναι να προσπαθείς να έχεις στιλ. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που έχει λήξει. Θεωρείται λοιπόν ύψιστη ανάγκη να βρει ο καθένας τα «δακτυλικά του αποτυπώματα» πάνω στο καρμπόν της καθημερινότητας.
Σκέφτηκε αλήθεια κανείς ποτέ, τι επιπτώσεις έχει η μόδα στην κοινωνία; Μάλλον όχι, γιατί από ότι φαίνεται το άγχος και τα συναφή ψυχοσωματικά προβλήματα δεν μειώνονται, κάθε άλλο, η ασθένεια του μέλλοντος είναι πλέον η κατάθλιψη. Η μαζικοποίηση και ο άκρατος καταναλωτισμός αυξάνονται συνεχώς με αποτέλεσμα το άτομο να εκπίπτει σε ετεροκίνητη ύπαρξη και όχι μόνο να παθητικοποιείται αλλά και να χειραγωγείται. Επίσης, σε συλλογικό επίπεδο, εξαντλούνται οικονομικά οι αγορές και διασπαθίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά καθώς και περιορίζεται πλήρως το ενδιαφέρον για τα κοινά, αφού υπερισχύει η προώθηση του ατομικού συμφέροντος. Στις σχέσεις μας με τους άλλους επικρατεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός , η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός, ο φόβος, η ανασφάλεια και συνακόλουθη αβεβαιότητα πως ο έτερος είναι καλύτερος υπηρέτης της μόδας. Και τέλος, μην ξεχνάμε ότι νοθέυεται η πολιτιστική μας ταυτότητα από την ατελώνιστη εισαγωγή ξενόφερτων υλικών και πολιτιστικών προϊόντων.
«Η μόδα είναι η ψευτιά που παρουσιάζεται με τη δύναμη τη αλήθειας, όπως του μύθου ο όνος ο «δοράν λέοντος περιβληθείς»· είναι η ασχημία που μια στιγμή σε ξιπάζει με το μαγικό ραβδί της ομορφιάς. Όπου δεν έχουμε δικές μας γνώμες κι αγάπες δικές μας, εκεί δεν ντυνόμαστε μόνο, μα και συλλογιζόμαστε και μιλούμε και γράφουμε και ζούμε όχι με το λόγο αλλά με τη μόδα. Αν ο καθένας απ’ όλους μας λάνσαρε τη δική του προσωπική μόδα για το καθετί που τον αφορούσε (ντύσιμο, διακόσμηση, ομιλία, μουσική κ.λπ.) κι αν αυτό γινόταν έπειτα από κριτική διαδικασία, φιλοσόφηση των πραγμάτων και σκέψη πολλή. Αν όλα αυτά βασιζόταν στο στέρεο έδαφος μιας παιδευτικής διαδικασίας που θα μας αναδείκνυε όλους προσωπικότητες μορφωμένες σωστά και η διαμόρφωση και επιλογή της προσωπικής μόδας ήταν ανάγκη επιτακτική, βίωμα και στάση ζωής... Ε, τότε ο κόσμος όλος θα ήταν παρασάγγες διαφορετικός και καλύτερος από το σημερινό!
Σκωλίκης Βασίλης
17/03/2010
Γιατί και τι είναι η μόδα; Κάτι σαν έκθετο που το περιμαζεύεις, χωρίς να ξέρεις ποιος το γέννησε; Κάτι που δεν ζει περισσότερο από ένα ή δύο χρόνια, και σώνεται σαν ένα άρωμα που πέθανε; Μια άυλη και άψυχη ύλη που τη θυμάσαι και γελάς η ντρέπεσαι για λογαριασμό της και κρυφά για λογαριασμό σου; Κάτι που σε κάνει υποχείριο και δέσμιο του εαυτού σου και δεν σε αφήνει να γευτείς τα «δυνατά κρασιά» της απλότητας και της μοναδικής προσωπικότητας σου;
Στην εποχή μας οι επιταγές της μόδας είναι εναργέστερες από πολλές άλλες. Το φαινόμενο δεν άπτεται μόνο της γυναικείας μερίδας του πληθυσμού, αλλά κάνει θραύση παντού. Η μόδα αποτελεί μια συνήθεια που γεννήθηκε με την βιομηχανία και την παραγωγή προϊόντων «πολυτελείας».
Είναι γεγονός άλλωστε ότι το οικονομικό μοντέλο των βιομηχανικών κοινωνιών «τρέφει» συνεχώς το φαινόμενο του καταναλωτισμού, καθώς επιβάλλει με τον τρόπο της την μαζική κατανάλωση. Αυτό βέβαια έχει ως άμεση συνέπεια να δημιουργούνται παροδικά και εφήμερα πρότυπα – μόδες , προκειμένου να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του καταναλωτή.
Η διαφήμιση, παραμυθάς επινοητικός και παιδαγωγός πειστικότατος(;) , παράγει όχι μόνο ιδεολογία, αλλά και άκρατη «κονσερβοποίηση» .Τόσο με το άμεσο, λεκτικό και εικαστικό μήνυμα της, καταναλωτισμού σημαντικό, όσο και με τα συμφραζόμενα της. Δημιουργεί πλασματικές ανάγκες που τρέφονται ασταμάτητα από τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ταλαντεύσεις του ανθρώπου λόγω της ηθικής αβιταμίνωσης που πηγάζει πιεστική καθημερινότητα και την μονοτονία της ρουτίνας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από την μετατροπή της εργασίας σε εξαναγκαστική δύναμη που μετατρέπει την αργόσχολη κατάσταση σε υποκατάστατο της ευτυχίας και της ελευθερίας, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να αναζητά το νόημα της ζωής σε ό, τι πρόσκαιρα προβάλλεται ως πρότυπο από την καταναλωτική κοινωνία.
Επιπρόσθετα, ένας άλλος εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι αυτό το ακαταμάχητο, το ασυγκράτητο «πλέον έχειν» που υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία των σημερινών «άπληστων» ανθρώπων που δεν ζουν για να ζήσουν, αλλά για να μετρήσουν. Με αποτέλεσμα το ιδανικό να γίνεται εμπόρευμα και ο άνθρωπος όχι ένας δημιουργός αλλά ένας καταναλωτής ιδανικών. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και τα ιδανικά που ταιριάζουν σε ρόλους, οδηγούν μόνο στο να φτωχαίνουν και να αδυνατίζουν τον άνθρωπο. Αυτά παραπέμπουν πάλι μόνο σε μια χειραγωγημένη και μηχανοποιημένη κατεύθυνση της συμπεριφοράς. Επιπλέον, οι νέοι σήμερα πιστεύουν ότι μέσω της μόδα αποκτούν στιλ . Στιλ όμως δεν είναι αυτό που αγοράζεις από μαγαζιά με κομψούς -εντελώς άκομψα φερόμενους- υπερόπτες(συνήθως)υπαλλήλους, οι οποίοι σου επιβάλλονται για την εξυπηρέτηση τους και προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πιο σημαντικό από αυτό που η στολή τους προσδιορίζει. Στιλ δεν είναι να προσπαθείς να έχεις στιλ. Αυτό είναι ένα παιχνίδι που έχει λήξει. Θεωρείται λοιπόν ύψιστη ανάγκη να βρει ο καθένας τα «δακτυλικά του αποτυπώματα» πάνω στο καρμπόν της καθημερινότητας.
Σκέφτηκε αλήθεια κανείς ποτέ, τι επιπτώσεις έχει η μόδα στην κοινωνία; Μάλλον όχι, γιατί από ότι φαίνεται το άγχος και τα συναφή ψυχοσωματικά προβλήματα δεν μειώνονται, κάθε άλλο, η ασθένεια του μέλλοντος είναι πλέον η κατάθλιψη. Η μαζικοποίηση και ο άκρατος καταναλωτισμός αυξάνονται συνεχώς με αποτέλεσμα το άτομο να εκπίπτει σε ετεροκίνητη ύπαρξη και όχι μόνο να παθητικοποιείται αλλά και να χειραγωγείται. Επίσης, σε συλλογικό επίπεδο, εξαντλούνται οικονομικά οι αγορές και διασπαθίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά καθώς και περιορίζεται πλήρως το ενδιαφέρον για τα κοινά, αφού υπερισχύει η προώθηση του ατομικού συμφέροντος. Στις σχέσεις μας με τους άλλους επικρατεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός , η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός, ο φόβος, η ανασφάλεια και συνακόλουθη αβεβαιότητα πως ο έτερος είναι καλύτερος υπηρέτης της μόδας. Και τέλος, μην ξεχνάμε ότι νοθέυεται η πολιτιστική μας ταυτότητα από την ατελώνιστη εισαγωγή ξενόφερτων υλικών και πολιτιστικών προϊόντων.
«Η μόδα είναι η ψευτιά που παρουσιάζεται με τη δύναμη τη αλήθειας, όπως του μύθου ο όνος ο «δοράν λέοντος περιβληθείς»· είναι η ασχημία που μια στιγμή σε ξιπάζει με το μαγικό ραβδί της ομορφιάς. Όπου δεν έχουμε δικές μας γνώμες κι αγάπες δικές μας, εκεί δεν ντυνόμαστε μόνο, μα και συλλογιζόμαστε και μιλούμε και γράφουμε και ζούμε όχι με το λόγο αλλά με τη μόδα. Αν ο καθένας απ’ όλους μας λάνσαρε τη δική του προσωπική μόδα για το καθετί που τον αφορούσε (ντύσιμο, διακόσμηση, ομιλία, μουσική κ.λπ.) κι αν αυτό γινόταν έπειτα από κριτική διαδικασία, φιλοσόφηση των πραγμάτων και σκέψη πολλή. Αν όλα αυτά βασιζόταν στο στέρεο έδαφος μιας παιδευτικής διαδικασίας που θα μας αναδείκνυε όλους προσωπικότητες μορφωμένες σωστά και η διαμόρφωση και επιλογή της προσωπικής μόδας ήταν ανάγκη επιτακτική, βίωμα και στάση ζωής... Ε, τότε ο κόσμος όλος θα ήταν παρασάγγες διαφορετικός και καλύτερος από το σημερινό!
Σκωλίκης Βασίλης
17/03/2010
Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Διάλογο ονομάζουμε τη συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους για την επίλυση προβλήματος, την ανταλλαγή πληροφοριών ή την ανταλλαγή απόψεων σχετικά με ένα θέμα για την επίτευξη συμφωνίας και τη γεφύρωση αντιθέσεων.
Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για τον πρωτόγονο άνθρωπο να προχωρήσει από την άναρθρη, ενστικτώδη κραυγή στη νοήμονα φωνή, από τον άτακτο και ασύντακτο ατομικό μονόλογο στον συντεταγμένο διαπροσωπικό διάλογο που αυτόχρημα σηματοδοτεί τον επίλογο του θηριωδώς ζήν και την απαρχή του ανθρωπίνως βιοτεύειν, το λυκόφως του μισόλογου και το λυκαυγές του φιλόλογου ανθρώπου.
Ο διάλογος ο σωστός και εποικοδομητικός αναβαθμίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις, διανθίζει τη ζωή και διαβαθμίζει το επίπεδο της. Και επειδή ο λόγος δεν αποτελεί μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης διαλόγου αλλά στοιχείο συνεκτικό και ουσιαστικό για την ομαλή διεξαγωγή του, θα πρέπει ο άνθρωπος να αναπτύξει και να αξιοποιήσει με την παιδεία του τον λόγο και να μην τον παραμελήσει γιατί δεν θα ναι πια φιλόλογος αλλα μισόλογος .
Ο διάλογος όχι μόνο εξάπτει την φαντασία αλλά και οξύνει την κριτική σκέψη καθώς ενισχύει τον προβληματισμό των ανθρώπων και εμβαθύνει στα προβλήματα με αποτέλεσμα να διαμορφώνει μια συγκροτημένη άποψη για τα διάφορα θέματα. Ο διάλογος κινητοποιεί ηθικά και πνευματικά τον άνθρωπο και διευρύνει συνεχώς τους πνευματικούς του ορίζοντες καθώς του προσφέρει συναισθηματική εγρήγορση , σφαιρική και πολύπλευρη προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων όπως επίσης και δημιουργική αναζήτηση της αλήθειας.
Ο διάλογος είναι έννοια πολυκύμαντη όπως η κοινωνία που τον χρησιμοποιεί. Στοχεύει και αναπτύσσει όλους τους τομείς της ζωής, πνευματικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς και πρακτικούς. Διαβλέποντας αυτή την βαθιά έννοια του διαλόγου, θα δούμε ότι μέσω του διαλόγου ικανοποιείται η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία, απαλλάσσοντας τον από το άγχος της μοναξιάς με αποτέλεσμα να αποβάλλει και να εξωτερικεύει την μονότονη εσωστρέφεια του και να αμβλύνει τις ψυχολογικές του δονήσεις και εξάρσεις και τις συνακόλουθες συναισθηματικές του ταλαντώσεις και ταλαντεύσεις.
Επιπρόσθετα, τα γνωστά σε όλους μας “meetings” συχνά αναφερόμενα και ως συναντήσεις εντάσσουν το άτομο ομαλά στην πολύμορφη κοινωνία διαμορφώνοντας του κοινωνικές σχέσεις, φιλίες , και καλλιεργώντας του ένα πολυδύναμο πνεύμα συνεργασίας.
Ο διάλογος καταπολεμά επίσης την αδιαλλαξία, την ιδιοτέλεια και τη δημαγωγία στο χώρο της πολιτικής. Συμβάλλει επίσης στην ορθή εδραίωση της έννοιας της Δημοκρατίας μέσω της ελευθερίας έκφρασης και ανταλλαγής απόψεων όπως και στην προβολή αιτημάτων των ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων και λαών.
Πώς νομίζεται αλήθεια προωθούνται τα πνευματικά ρεύματα και τα καλλιτεχνικά κύματα και διαδίδονται νέες ιδέες; Πώς προοδεύει η επιστήμη και πώς πραγματοποιείται η ορθή συνεργασία μεταξύ κρατών;
Ο διάλογος είναι για το πνεύμα ότι η αναπνοή για το σώμα, ότι το νερό για τα φυτά. Γιατί πράγματι , πώς μπορείς κάτι να το νιώσεις και πολυδύναμα να το βιώσεις άμα δεν μπορείς παραστατικά να το εκφράσεις και πολύχρωμα να το διατυπώσεις. Έτσι ο διάλογος αποτελεί όχημα που κινεί τον πολιτισμό και ανανεώνει τον άνθρωπο.
Άλλωστε, όπως θα μας πεί και ο Πλάτων : « όταν κάτι το λές, η το γράφεις γίνεται πιο σαφές». Επομένως, ο διάλογος αναπτύσσει και την γλώσσα που αποτελεί το βασικότερο όπλο για την αμφίδρομη κατανόηση των ανθρώπων .
Κλείνοντας, «στον διάλογο πάμε να σώσουμε την αλήθεια και όχι τις ιδέες μας» και η τέχνη του αποδοτικού διαλόγου είναι πολύ σημαντική αρετή στην οποία δυστυχώς μεγάλη μερίδα του κόσμου ελάχιστα έχει εκπαιδευθεί, αντιθέτως έχουμε εθισθεί στην άγονη τεχνική του εριστικού διαλόγου για να ακυρώσουμε κάθε μη αρεστή λύση χωρίς καμία ρεαλιστική αντιπρόταση.
Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για τον πρωτόγονο άνθρωπο να προχωρήσει από την άναρθρη, ενστικτώδη κραυγή στη νοήμονα φωνή, από τον άτακτο και ασύντακτο ατομικό μονόλογο στον συντεταγμένο διαπροσωπικό διάλογο που αυτόχρημα σηματοδοτεί τον επίλογο του θηριωδώς ζήν και την απαρχή του ανθρωπίνως βιοτεύειν, το λυκόφως του μισόλογου και το λυκαυγές του φιλόλογου ανθρώπου.
Ο διάλογος ο σωστός και εποικοδομητικός αναβαθμίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις, διανθίζει τη ζωή και διαβαθμίζει το επίπεδο της. Και επειδή ο λόγος δεν αποτελεί μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης διαλόγου αλλά στοιχείο συνεκτικό και ουσιαστικό για την ομαλή διεξαγωγή του, θα πρέπει ο άνθρωπος να αναπτύξει και να αξιοποιήσει με την παιδεία του τον λόγο και να μην τον παραμελήσει γιατί δεν θα ναι πια φιλόλογος αλλα μισόλογος .
Ο διάλογος όχι μόνο εξάπτει την φαντασία αλλά και οξύνει την κριτική σκέψη καθώς ενισχύει τον προβληματισμό των ανθρώπων και εμβαθύνει στα προβλήματα με αποτέλεσμα να διαμορφώνει μια συγκροτημένη άποψη για τα διάφορα θέματα. Ο διάλογος κινητοποιεί ηθικά και πνευματικά τον άνθρωπο και διευρύνει συνεχώς τους πνευματικούς του ορίζοντες καθώς του προσφέρει συναισθηματική εγρήγορση , σφαιρική και πολύπλευρη προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων όπως επίσης και δημιουργική αναζήτηση της αλήθειας.
Ο διάλογος είναι έννοια πολυκύμαντη όπως η κοινωνία που τον χρησιμοποιεί. Στοχεύει και αναπτύσσει όλους τους τομείς της ζωής, πνευματικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς και πρακτικούς. Διαβλέποντας αυτή την βαθιά έννοια του διαλόγου, θα δούμε ότι μέσω του διαλόγου ικανοποιείται η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία, απαλλάσσοντας τον από το άγχος της μοναξιάς με αποτέλεσμα να αποβάλλει και να εξωτερικεύει την μονότονη εσωστρέφεια του και να αμβλύνει τις ψυχολογικές του δονήσεις και εξάρσεις και τις συνακόλουθες συναισθηματικές του ταλαντώσεις και ταλαντεύσεις.
Επιπρόσθετα, τα γνωστά σε όλους μας “meetings” συχνά αναφερόμενα και ως συναντήσεις εντάσσουν το άτομο ομαλά στην πολύμορφη κοινωνία διαμορφώνοντας του κοινωνικές σχέσεις, φιλίες , και καλλιεργώντας του ένα πολυδύναμο πνεύμα συνεργασίας.
Ο διάλογος καταπολεμά επίσης την αδιαλλαξία, την ιδιοτέλεια και τη δημαγωγία στο χώρο της πολιτικής. Συμβάλλει επίσης στην ορθή εδραίωση της έννοιας της Δημοκρατίας μέσω της ελευθερίας έκφρασης και ανταλλαγής απόψεων όπως και στην προβολή αιτημάτων των ανθρώπων, κοινωνικών ομάδων και λαών.
Πώς νομίζεται αλήθεια προωθούνται τα πνευματικά ρεύματα και τα καλλιτεχνικά κύματα και διαδίδονται νέες ιδέες; Πώς προοδεύει η επιστήμη και πώς πραγματοποιείται η ορθή συνεργασία μεταξύ κρατών;
Ο διάλογος είναι για το πνεύμα ότι η αναπνοή για το σώμα, ότι το νερό για τα φυτά. Γιατί πράγματι , πώς μπορείς κάτι να το νιώσεις και πολυδύναμα να το βιώσεις άμα δεν μπορείς παραστατικά να το εκφράσεις και πολύχρωμα να το διατυπώσεις. Έτσι ο διάλογος αποτελεί όχημα που κινεί τον πολιτισμό και ανανεώνει τον άνθρωπο.
Άλλωστε, όπως θα μας πεί και ο Πλάτων : « όταν κάτι το λές, η το γράφεις γίνεται πιο σαφές». Επομένως, ο διάλογος αναπτύσσει και την γλώσσα που αποτελεί το βασικότερο όπλο για την αμφίδρομη κατανόηση των ανθρώπων .
Κλείνοντας, «στον διάλογο πάμε να σώσουμε την αλήθεια και όχι τις ιδέες μας» και η τέχνη του αποδοτικού διαλόγου είναι πολύ σημαντική αρετή στην οποία δυστυχώς μεγάλη μερίδα του κόσμου ελάχιστα έχει εκπαιδευθεί, αντιθέτως έχουμε εθισθεί στην άγονη τεχνική του εριστικού διαλόγου για να ακυρώσουμε κάθε μη αρεστή λύση χωρίς καμία ρεαλιστική αντιπρόταση.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
"Αυτός ο κόσμος, ο μικρός!"
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ" ---Σκωλίκης Βασίλης
http://www.apogevmatini.gr/?p=64602
Ένα «διαμάντι» από προβληματισμένο 16χρονο
Στην εποχή της δημοσιογραφίας των Social Networks, βρίσκεις διαμάντια προβληματισμού έξω από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης. Ένα τέτοιο, παραθέτω γραμμένο από 16χρονο έφηβο. «Αυτός ο κόσμος, ο μικρός» του Βασίλη Σκωλίκη. Κάθε μέρα, κάθε σχεδόν στιγμή στη ζωή μας, αντιμετωπίζουμε αυτό το φαινόμενο της ζήλιας του ανθρώπου, σε επίπεδο επαγγελματικό, κοινωνικό και φιλικό.
Δεν ξέρω εάν το έχετε προσέξει, αλλά λίγοι σε κοιτάνε στο μυαλό, αφού οι περισσότεροι σε κοιτάνε στην τσέπη. Δεν είναι κανείς πρόθυμος να προσφέρει, παρά μόνο να αρπάξει, θεωρώντας τον άλλον πολλές φορές χαζό, δίχως εκείνος να το καταλαβαίνει.
Μοιάζει σαν να περνάς από ένα Scanner που αυτόχρημα αποτυπώνει το ποιος έχει υπογράψει το ρούχο που φοράς, πού μένεις και τι επαγγέλλεσαι. Να ήταν με καλή πρόθεση θα ήταν όμορφα! Το θέμα όμως είναι ότι είναι από ζήλια, φθόνο και απληστία προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και όπως θα τον αποκαλούσε ο Wilhelm Reich «φτηνό ανθρωπάκο», που ο ίδιος υποφέρει, δολοφονείται και δολοφονεί τους συνανθρώπους του και αν μάλιστα έχει και κάποια δύναμη, την εκμεταλλεύεται θηριωδώς εκμεταλλευόμενος άλλους, δήθεν «μικρότερους».
Στη δουλειά σου, στο σχολείο σου, στην οικογένεια και όλα τα συναφή, σε κρίνουν αναίτια συνεχώς. Κερνάς ένα γλυκό για το μεταπτυχιακό σου και σου λένε ευχαριστώ σαν να θέλουν να δαγκώσουν εσένα και όχι το γλυκό. Έκανες οικονομία και πήρες ένα καινούριο αξιοπρεπές σπίτι, μην τολμήσεις, θα σε συζητάνε για κάνα δυο μήνες. Τι έγινε, ο γείτονας άλλαξε ζάντες; Ξέρω πολλοί σκέφτονται να τις σπάσουν.
Μην καταφέρεις κάτι, μείνε κατώτερος των «υψηλών», έτσι σε θέλουν, γιατί διαφορετικά θα γίνεις ο κακός της παρέας και δεν θα σε συμπαθούν πλέον. Δείτε γύρω σας, παίρνεις προαγωγή και σε κοιτάνε με κακία.
Ακόμα και στο γυμναστήριο, δίχως να σαρκάζω, αν κάνεις λίγο περισσότερα βάρη από το διπλανό σου θα σου κόψει την καλησπέρα.
«Ανθρωπάκο», καλύτερα μορφώσου, με πορεία υψηλή σαν εκείνη του ουρανού και μεγάλωσε πια γιατί είναι αργά. Προσπάθησε ό,τι μπορείς!
Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να χτίσει για λογαριασμό σου το γεφύρι απ’ όπου χρωστάς να περάσει το ρέμα της ζωής, κανένας εκτός από εσένα.
Υπάρχουν βέβαια μονοπάτια άπειρα και γεφύρια και ημίθεοι πρόθυμοι να σε περάσουν. Μα θα ζητήσουν πληρωμή εσένα και όχι αυτόν που κρίνεις και ζηλεύεις.
http://www.apogevmatini.gr/?p=64602
Ένα «διαμάντι» από προβληματισμένο 16χρονο
Στην εποχή της δημοσιογραφίας των Social Networks, βρίσκεις διαμάντια προβληματισμού έξω από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης. Ένα τέτοιο, παραθέτω γραμμένο από 16χρονο έφηβο. «Αυτός ο κόσμος, ο μικρός» του Βασίλη Σκωλίκη. Κάθε μέρα, κάθε σχεδόν στιγμή στη ζωή μας, αντιμετωπίζουμε αυτό το φαινόμενο της ζήλιας του ανθρώπου, σε επίπεδο επαγγελματικό, κοινωνικό και φιλικό.
Δεν ξέρω εάν το έχετε προσέξει, αλλά λίγοι σε κοιτάνε στο μυαλό, αφού οι περισσότεροι σε κοιτάνε στην τσέπη. Δεν είναι κανείς πρόθυμος να προσφέρει, παρά μόνο να αρπάξει, θεωρώντας τον άλλον πολλές φορές χαζό, δίχως εκείνος να το καταλαβαίνει.
Μοιάζει σαν να περνάς από ένα Scanner που αυτόχρημα αποτυπώνει το ποιος έχει υπογράψει το ρούχο που φοράς, πού μένεις και τι επαγγέλλεσαι. Να ήταν με καλή πρόθεση θα ήταν όμορφα! Το θέμα όμως είναι ότι είναι από ζήλια, φθόνο και απληστία προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και όπως θα τον αποκαλούσε ο Wilhelm Reich «φτηνό ανθρωπάκο», που ο ίδιος υποφέρει, δολοφονείται και δολοφονεί τους συνανθρώπους του και αν μάλιστα έχει και κάποια δύναμη, την εκμεταλλεύεται θηριωδώς εκμεταλλευόμενος άλλους, δήθεν «μικρότερους».
Στη δουλειά σου, στο σχολείο σου, στην οικογένεια και όλα τα συναφή, σε κρίνουν αναίτια συνεχώς. Κερνάς ένα γλυκό για το μεταπτυχιακό σου και σου λένε ευχαριστώ σαν να θέλουν να δαγκώσουν εσένα και όχι το γλυκό. Έκανες οικονομία και πήρες ένα καινούριο αξιοπρεπές σπίτι, μην τολμήσεις, θα σε συζητάνε για κάνα δυο μήνες. Τι έγινε, ο γείτονας άλλαξε ζάντες; Ξέρω πολλοί σκέφτονται να τις σπάσουν.
Μην καταφέρεις κάτι, μείνε κατώτερος των «υψηλών», έτσι σε θέλουν, γιατί διαφορετικά θα γίνεις ο κακός της παρέας και δεν θα σε συμπαθούν πλέον. Δείτε γύρω σας, παίρνεις προαγωγή και σε κοιτάνε με κακία.
Ακόμα και στο γυμναστήριο, δίχως να σαρκάζω, αν κάνεις λίγο περισσότερα βάρη από το διπλανό σου θα σου κόψει την καλησπέρα.
«Ανθρωπάκο», καλύτερα μορφώσου, με πορεία υψηλή σαν εκείνη του ουρανού και μεγάλωσε πια γιατί είναι αργά. Προσπάθησε ό,τι μπορείς!
Εξάλλου, κανένας δεν μπορεί να χτίσει για λογαριασμό σου το γεφύρι απ’ όπου χρωστάς να περάσει το ρέμα της ζωής, κανένας εκτός από εσένα.
Υπάρχουν βέβαια μονοπάτια άπειρα και γεφύρια και ημίθεοι πρόθυμοι να σε περάσουν. Μα θα ζητήσουν πληρωμή εσένα και όχι αυτόν που κρίνεις και ζηλεύεις.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
ΦΙΛΙΑ-ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ-ΕΡΩΤΑΣ
Φιλία είναι ο στενός ψυχικός, συναισθηματικός και πνευματικός δεσμός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ή μια παρέα, που έχουν θυσιάσει στον ιερό βωμό της όλα τα ανίερα πάθη του κατώτερου εγώ του ανθρώπου : τη μικροψυχία, τη χαιρεκακία, την υποκρισία,την αγνωμοσύνη, τη χρησιμοθηρία και την ιδιοτέλεια. Ο δεσμός αυτός δεν είναι στατικός και παθητικός αλλά δυναμικός και ενεργητικός. Δε μένει και δεν εξαντλείται στη φάση των ελπιδοφόρων ενδείξεων και των αγαθών προθέσεων , αλλά υποχωρεί και εκδηλώνεται στο χώρο τον έμπρακτων αποδείξεων και των υπεύθυνων θέσεων.
Τον πλατωνικό έρωτα θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε ως μια ανάταση ψυχής μέσα σε συνθήκες ιδανικής ομορφιάς. Ένα εξαιρετικό βίωμα, μια εμπειρία συγκλονιστική που σε καμιά περίπτωση δεν σταματά στην αισθησιακή σαρκική απόλαυση. Είναι μια αρμονία ψυχών που γεννά το υψηλό, το ονειρικό, το ιδανικό, το ιδεώδες.
Όμως, ο πλατωνικός έρωτας στο βάθος του είναι αριστοκρατικός! Στηρίζεται στην επιλογή ανάλογα με την αξία. Το αγαπημένο είναι ανώτερο του αγαπώντος.
Αντίθετα, η χριστιανική αγάπη είναι μίμηση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν βασίζεται στην κοινωνική σκοπιμότητα, την αλληλεγγύη, τους δεσμούς συγγένειας ή φιλίας. Ο πλησίον αγαπιέται όχι λόγω των αρετών ή της κοινωνικής του θέσης. Όσο, μάλιστα, πιο αδικαιολόγητη είναι η αγάπη (προς τον αμαρτωλό, τον εχθρό κλπ) τόσο είναι πιο αληθινή και άδολη.
Η χριστιανική ηθική βασίζεται στην ταπείνωση και στην παραίτηση απ' τη "δήθεν αξιοπρέπεια"! Η αρχαία ελληνική ηθική βασίζεται στην ατομική αξιοπρέπεια, στην εσωτερική αυτονομία και στην εξωτερική αυτάρκεια.
Η αγάπη όμως προς τον διπλανό μας είναι προσταγή "αντίθετη προς τη φύση"! Δεν είναι φυσικό και λογικό να αγαπάς κάποιον που έχεις σοβαρούς λόγους να μισείς...
Ο Πλάτων είναι κατά βάθος νομοθέτης. Σημασία γι' αυτόν έχει η επίτευξη του σκοπού του έρωτος, που είναι ο εμπλουτισμός και η βελτίωση του Εγώ! Συνεπώς, θα μπορούσε ο άνθρωπος ακόμη και να υποχρεωθεί να γίνει ηθικός. Ο Χριστός, όμως, είναι "αλιεύς ψυχών"! Έξω από την ελευθερία, χωρίς ελευθερία τίποτε δεν έχει ηθική αξία...
Και τέλος, ένας απλός έρωτας όμως ,όπως θα πει σαρκαστικά ο Henry Louis Mencken είναι μια αυταπάτη ότι μια γυναίκα είναι διαφορετική από τις άλλες.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ-ΕΡΩΤΑΣ
Φιλία είναι ο στενός ψυχικός, συναισθηματικός και πνευματικός δεσμός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ή μια παρέα, που έχουν θυσιάσει στον ιερό βωμό της όλα τα ανίερα πάθη του κατώτερου εγώ του ανθρώπου : τη μικροψυχία, τη χαιρεκακία, την υποκρισία,την αγνωμοσύνη, τη χρησιμοθηρία και την ιδιοτέλεια. Ο δεσμός αυτός δεν είναι στατικός και παθητικός αλλά δυναμικός και ενεργητικός. Δε μένει και δεν εξαντλείται στη φάση των ελπιδοφόρων ενδείξεων και των αγαθών προθέσεων , αλλά υποχωρεί και εκδηλώνεται στο χώρο τον έμπρακτων αποδείξεων και των υπεύθυνων θέσεων.
Τον πλατωνικό έρωτα θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε ως μια ανάταση ψυχής μέσα σε συνθήκες ιδανικής ομορφιάς. Ένα εξαιρετικό βίωμα, μια εμπειρία συγκλονιστική που σε καμιά περίπτωση δεν σταματά στην αισθησιακή σαρκική απόλαυση. Είναι μια αρμονία ψυχών που γεννά το υψηλό, το ονειρικό, το ιδανικό, το ιδεώδες.
Όμως, ο πλατωνικός έρωτας στο βάθος του είναι αριστοκρατικός! Στηρίζεται στην επιλογή ανάλογα με την αξία. Το αγαπημένο είναι ανώτερο του αγαπώντος.
Αντίθετα, η χριστιανική αγάπη είναι μίμηση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν βασίζεται στην κοινωνική σκοπιμότητα, την αλληλεγγύη, τους δεσμούς συγγένειας ή φιλίας. Ο πλησίον αγαπιέται όχι λόγω των αρετών ή της κοινωνικής του θέσης. Όσο, μάλιστα, πιο αδικαιολόγητη είναι η αγάπη (προς τον αμαρτωλό, τον εχθρό κλπ) τόσο είναι πιο αληθινή και άδολη.
Η χριστιανική ηθική βασίζεται στην ταπείνωση και στην παραίτηση απ' τη "δήθεν αξιοπρέπεια"! Η αρχαία ελληνική ηθική βασίζεται στην ατομική αξιοπρέπεια, στην εσωτερική αυτονομία και στην εξωτερική αυτάρκεια.
Η αγάπη όμως προς τον διπλανό μας είναι προσταγή "αντίθετη προς τη φύση"! Δεν είναι φυσικό και λογικό να αγαπάς κάποιον που έχεις σοβαρούς λόγους να μισείς...
Ο Πλάτων είναι κατά βάθος νομοθέτης. Σημασία γι' αυτόν έχει η επίτευξη του σκοπού του έρωτος, που είναι ο εμπλουτισμός και η βελτίωση του Εγώ! Συνεπώς, θα μπορούσε ο άνθρωπος ακόμη και να υποχρεωθεί να γίνει ηθικός. Ο Χριστός, όμως, είναι "αλιεύς ψυχών"! Έξω από την ελευθερία, χωρίς ελευθερία τίποτε δεν έχει ηθική αξία...
Και τέλος, ένας απλός έρωτας όμως ,όπως θα πει σαρκαστικά ο Henry Louis Mencken είναι μια αυταπάτη ότι μια γυναίκα είναι διαφορετική από τις άλλες.
" Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να μισεί, αλλα για να αγαπά"
Ο άνθρωπος, λέει η Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, δεν γεννήθηκε για να μισεί αλλά για να αγαπά» Βρίσκετε ανεπίκαιρη ή διαχρονική την άποψη αυτή , και γιατί ;
Μέσα στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, υπάρχει, φαίνεται αυτό το ακαταμάχητο αίσθημα της αγάπης , ακόμα και αν δεν το νιώθουν μερικοί.
Είναι δύσκολο για ορισμένους ανθρώπους να αποδεχτούν ότι η αγάπη είναι μια επιλογή .Η ιδέα αυτή, ξέρω, φαίνεται να εναντιώνεται στην ευρύτερη αποδεκτή θεωρία της ρομαντικής αγάπης, που υποστηρίζει ότι η αγάπη είναι έμφυτη και σαν τέτοια δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο παρά μόνο να την αποδεχτείς. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η αγάπη , είναι μια μαγική δύναμη που μας απελευθερώνει από όλα τα βάσανα και μας λύνει κάθε είδους προβλήματα , είναι από μόνη της αυτοσκοπός. Σ’ έναν περιορισμένο βαθμό , ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στις θεωρίες αυτές, η δυνατότητα για αγάπη είναι διαφορετική από την ικανότητα για αγάπη. Σίγουρα τα χρωματοσώματα της αγάπης περιέχουν την γενετική εγγραφή της , είναι ανάγκη όμως να την προκαλέσουμε , να τη μελετήσουμε , να τη διδαχθούμε και να εξασκηθούμε στην εφαρμογή της , αν θέλουμε να έχει οποιοδήποτε νόημα και χρησιμότητα.
Ο άνθρωπος, όντως, όταν γεννιέται είναι μια διαμαντένια ,μοναδική οντότητα και ολότητα, πρόθυμη να αγαπήσει δίχως να γνωρίζει την έννοια του μίσους. Ο κόσμος όμως , είναι τέτοιος που καλώς η κακώς, του μαθαίνει και να μισεί με αποτέλεσμα να ξεφεύγουμε δογματικά από τα λόγια του Χριστού «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να εύχεστε γι’ αυτούς που σας καταριούνται, να κάμνετε το καλό σ’ αυτούς που σας μισούνε».
Η άποψη λοιπόν ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά είναι απόλυτα διαχρονική καθώς η δύναμη της αγάπης είναι τέτοια που ξεπερνά εκείνη του μίσους.
Του Σκωλίκη Βασίλη
8/1/10
Μέσα στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, υπάρχει, φαίνεται αυτό το ακαταμάχητο αίσθημα της αγάπης , ακόμα και αν δεν το νιώθουν μερικοί.
Είναι δύσκολο για ορισμένους ανθρώπους να αποδεχτούν ότι η αγάπη είναι μια επιλογή .Η ιδέα αυτή, ξέρω, φαίνεται να εναντιώνεται στην ευρύτερη αποδεκτή θεωρία της ρομαντικής αγάπης, που υποστηρίζει ότι η αγάπη είναι έμφυτη και σαν τέτοια δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο παρά μόνο να την αποδεχτείς. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η αγάπη , είναι μια μαγική δύναμη που μας απελευθερώνει από όλα τα βάσανα και μας λύνει κάθε είδους προβλήματα , είναι από μόνη της αυτοσκοπός. Σ’ έναν περιορισμένο βαθμό , ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στις θεωρίες αυτές, η δυνατότητα για αγάπη είναι διαφορετική από την ικανότητα για αγάπη. Σίγουρα τα χρωματοσώματα της αγάπης περιέχουν την γενετική εγγραφή της , είναι ανάγκη όμως να την προκαλέσουμε , να τη μελετήσουμε , να τη διδαχθούμε και να εξασκηθούμε στην εφαρμογή της , αν θέλουμε να έχει οποιοδήποτε νόημα και χρησιμότητα.
Ο άνθρωπος, όντως, όταν γεννιέται είναι μια διαμαντένια ,μοναδική οντότητα και ολότητα, πρόθυμη να αγαπήσει δίχως να γνωρίζει την έννοια του μίσους. Ο κόσμος όμως , είναι τέτοιος που καλώς η κακώς, του μαθαίνει και να μισεί με αποτέλεσμα να ξεφεύγουμε δογματικά από τα λόγια του Χριστού «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να εύχεστε γι’ αυτούς που σας καταριούνται, να κάμνετε το καλό σ’ αυτούς που σας μισούνε».
Η άποψη λοιπόν ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά είναι απόλυτα διαχρονική καθώς η δύναμη της αγάπης είναι τέτοια που ξεπερνά εκείνη του μίσους.
Του Σκωλίκη Βασίλη
8/1/10
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου..
“Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν
Το ποίημα αυτό του διάσημου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν αποτελεί μια παραίνεση προς τους γονείς σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Οι γονείς , στην προσπάθεια τους να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο ανάμεσα στη σχέση με τα παιδιά τους , πολλές φορές αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως ιδιοκτησία με αποτέλεσμα να τους μεταφέρουν, πιεστικά και ανούσια, τα όνειρα τους ως πρότυπα εφαρμογής.
Κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί , είναι μια ξεχωριστή διαμαντένια οντότητα με τη συνακόλουθη μοναδική προσωπικότητα, που οι γονείς καλούνται απλά να δώσουν τα απαιτούμενα «εργαλεία» για να την διαμορφώσουν κατάλληλα και προοδευτικά.
Ο γονιός λοιπόν, οφείλει και υποχρεούται από τους νόμους της φύσης να σεβαστεί τις ιδέες , τις αντιλήψεις των παιδιών του και να φερθεί δημοκρατικά και αξιοκρατικά- σαν φίλος - με τον απαραίτητο λόγο του.
Είναι αυτό που σήμερα λέμε χάσμα γενεών , αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση στην οποία παρατηρείται ένα αδιέξοδο στις σχέσεις νέων και «ώριμων», ένα κενό επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, ένα καθεστώς αμοιβαίας αντιπαλότητας και καχυποψίας που αναιρεί κάθε προσπάθεια προσέγγισης και κατανόησης των μεν από τους δε. Έτσι, οι δυο γενιές κλείνονται στον εαυτό τους και επιδίδονται σε μια «πολεμική» η μια εναντίον της άλλης.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν
Το ποίημα αυτό του διάσημου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν αποτελεί μια παραίνεση προς τους γονείς σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Οι γονείς , στην προσπάθεια τους να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο ανάμεσα στη σχέση με τα παιδιά τους , πολλές φορές αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως ιδιοκτησία με αποτέλεσμα να τους μεταφέρουν, πιεστικά και ανούσια, τα όνειρα τους ως πρότυπα εφαρμογής.
Κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί , είναι μια ξεχωριστή διαμαντένια οντότητα με τη συνακόλουθη μοναδική προσωπικότητα, που οι γονείς καλούνται απλά να δώσουν τα απαιτούμενα «εργαλεία» για να την διαμορφώσουν κατάλληλα και προοδευτικά.
Ο γονιός λοιπόν, οφείλει και υποχρεούται από τους νόμους της φύσης να σεβαστεί τις ιδέες , τις αντιλήψεις των παιδιών του και να φερθεί δημοκρατικά και αξιοκρατικά- σαν φίλος - με τον απαραίτητο λόγο του.
Είναι αυτό που σήμερα λέμε χάσμα γενεών , αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση στην οποία παρατηρείται ένα αδιέξοδο στις σχέσεις νέων και «ώριμων», ένα κενό επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, ένα καθεστώς αμοιβαίας αντιπαλότητας και καχυποψίας που αναιρεί κάθε προσπάθεια προσέγγισης και κατανόησης των μεν από τους δε. Έτσι, οι δυο γενιές κλείνονται στον εαυτό τους και επιδίδονται σε μια «πολεμική» η μια εναντίον της άλλης.
ΛΟΓΙΚΗ – ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Λογική. Συναίσθημα. Συναίσθημα. Λογική. Δύο λέξεις που με μαθηματικούς υπολογισμούς γράφονται ως εξής « ισχύει μόνο αν το Συναίσθημα > Λογικής ». Δύο λέξεις αντίθετες, αταίριαστες. Η μία συνεχώς κυνηγάει την άλλη. Το συναίσθημα βέβαια πάντα νικάει. Είναι , φαίνεται, γιατί στην ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου , υπάρχει αυτή η ακαταμάχητη θεοποίηση του λόγου της ψυχής και όχι των λέξεων της λογικής. Δεν υπάρχει λογική στο συναίσθημα, ούτε συναίσθημα με λογική. Υπάρχει όμως η πραγματικότητα που ίσως σε κάνει να ευτυχίσεις ή και να πονέσεις, για να βιώσεις όμως την πραγματικότητα απαιτείται δύναμη, ευφυΐα προκειμένου να λύσεις την εξίσωση ώστε στο ίδιο μέλος της αριθμητικής παράστασης να χωρέσουν και οι δύο αυτές έννοιες και να έχουν ως αποτέλεσμα την σκληρή και όμορφη πραγματικότητα.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΦΙΛΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΤΕΡΟΦΥΛΩΝ;
Η φιλία είναι ένας όρος ρευστός. Κατά τη γνώμη μου χωρίζεται σε δύο είδη. Την πραγματική φιλία και την καθημερινή φιλία.
Η πραγματική φιλία υπάρχει όταν το έτερο άτομο δένεται με την εσωτερική σου υπόσταση και γίνεται κομμάτι από την ψυχή σου και το πνεύμα σου. Η πραγματική φιλία δεν υπόκειται σε φθορά , δεν επιδέχεται αυξομειώσεις και συμβιβασμούς και δε βλασταίνει σε κλίμα υποψίας. Ο αληθινός φίλος είναι άνθρωπος της κάθε στιγμής και το έργο της δόξας της αληθινής φιλίας όπως εύστοχα θα μας πει ο Ε.Π Παπανούτσος « είναι η συμπαράσταση , όταν με πνεύμα αμοιβαιότητας και αισθήματα αγάπης προσφέρεται και γίνεται δεκτή από άξιους ανθρώπους. Και όσο η φιλία βαθαίνει, τόσο η συμπαράσταση γίνεται ουσιαστικότερη»
Αντίθετα, η καθημερινή –τυπική- φιλία υπόκειται σε φυσική φθορά και θεωρείται αναγκαστική για την κοινωνικοποίηση του ατόμου . Ζει σύμφωνα με τις επιταγές της καθημερινής φιλίας του κοινωνικού περιγύρου μας.
Πιστεύω ότι σε μία φιλία τυπική που δεν υποτάσσεται στα έντονα συναισθήματα και στις δυνατές ανταλλαγές σκέψεων και συναισθημάτων μεταξύ ετερόφυλων σπάνια θα μετεξελιχτεί σε έναν έρωτα με βιώματα αγάπης. Αυτό γιατί , η καθημερινή απλή φιλία συνεχώς μένει στάσιμη για τις ανάγκες τις ζωής, εκτός βέβαια αν μετατραπεί σε μία πραγματική φιλία που είναι επίσης πολύ πιθανόν.
Σε μία όμως σχέση , πραγματική , μεταξύ των δύο φύλων που κινείται στον άξονα της ειλικρινούς αγάπης, είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε ερωτική σχέση ,όπως σίγουρα όλοι θα έχουμε δει ανάλογα παραδείγματα. Αυτό συμβαίνει, δίχως βέβαια να είμαι απόλυτος, διότι σε μια δυνατή φιλική σχέση ανάμεσα σε ετερόφυλους το μόνο που λείπει είναι η σωματική – ερωτική επαφή. Έτσι, εύκολα αν κάποιος από τα δύο μέλη της σχέσης παρανομήσει στους κανόνες, μπορεί η φιλική σχέση να γίνει ερωτική . Είναι σαν ένα λαστιχάκι που όσο το τεντώνεις , αργά η γρήγορα θα σπάσει και αν σπάσει θα μείνει για πάντα σπασμένο. Έτσι και η φιλία , αν γίνει έρωτας , θα παραμείνει αλώβητη δίχως να επανέλθει στην αρχική του μορφή.
Σκωλίκης Βασίλης
15/01/2010
Η πραγματική φιλία υπάρχει όταν το έτερο άτομο δένεται με την εσωτερική σου υπόσταση και γίνεται κομμάτι από την ψυχή σου και το πνεύμα σου. Η πραγματική φιλία δεν υπόκειται σε φθορά , δεν επιδέχεται αυξομειώσεις και συμβιβασμούς και δε βλασταίνει σε κλίμα υποψίας. Ο αληθινός φίλος είναι άνθρωπος της κάθε στιγμής και το έργο της δόξας της αληθινής φιλίας όπως εύστοχα θα μας πει ο Ε.Π Παπανούτσος « είναι η συμπαράσταση , όταν με πνεύμα αμοιβαιότητας και αισθήματα αγάπης προσφέρεται και γίνεται δεκτή από άξιους ανθρώπους. Και όσο η φιλία βαθαίνει, τόσο η συμπαράσταση γίνεται ουσιαστικότερη»
Αντίθετα, η καθημερινή –τυπική- φιλία υπόκειται σε φυσική φθορά και θεωρείται αναγκαστική για την κοινωνικοποίηση του ατόμου . Ζει σύμφωνα με τις επιταγές της καθημερινής φιλίας του κοινωνικού περιγύρου μας.
Πιστεύω ότι σε μία φιλία τυπική που δεν υποτάσσεται στα έντονα συναισθήματα και στις δυνατές ανταλλαγές σκέψεων και συναισθημάτων μεταξύ ετερόφυλων σπάνια θα μετεξελιχτεί σε έναν έρωτα με βιώματα αγάπης. Αυτό γιατί , η καθημερινή απλή φιλία συνεχώς μένει στάσιμη για τις ανάγκες τις ζωής, εκτός βέβαια αν μετατραπεί σε μία πραγματική φιλία που είναι επίσης πολύ πιθανόν.
Σε μία όμως σχέση , πραγματική , μεταξύ των δύο φύλων που κινείται στον άξονα της ειλικρινούς αγάπης, είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε ερωτική σχέση ,όπως σίγουρα όλοι θα έχουμε δει ανάλογα παραδείγματα. Αυτό συμβαίνει, δίχως βέβαια να είμαι απόλυτος, διότι σε μια δυνατή φιλική σχέση ανάμεσα σε ετερόφυλους το μόνο που λείπει είναι η σωματική – ερωτική επαφή. Έτσι, εύκολα αν κάποιος από τα δύο μέλη της σχέσης παρανομήσει στους κανόνες, μπορεί η φιλική σχέση να γίνει ερωτική . Είναι σαν ένα λαστιχάκι που όσο το τεντώνεις , αργά η γρήγορα θα σπάσει και αν σπάσει θα μείνει για πάντα σπασμένο. Έτσι και η φιλία , αν γίνει έρωτας , θα παραμείνει αλώβητη δίχως να επανέλθει στην αρχική του μορφή.
Σκωλίκης Βασίλης
15/01/2010
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Ο ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ
Ο βαθμός του πολιτισμού μιας χώρας δεν είναι ανάλογος μόνο με την ποσότητα του σαπουνιού που καταναλώνει αλλά και με την ποιότητα της πνευματικής τροφής που αφομοιώνει. Γιατί το σαπούνι περιποιείται και ευτρεπίζει το σώμα, ενώ η πνευματική τροφοδοσία ισχυροποιεί την ψυχή και δυναμώνει το πνεύμα.
Αναλφαβητισμός είναι το φαινόμενο κατά το οποίο το άτομο πάσχει από παντελής ή σε μεγάλο βαθμό άγνοια γραφής και ανάγνωσης ή από ελλιπής γνώση της μητρικής γλώσσας. Ο αναλφαβητισμός είναι ένα φαινόμενο που αναπαράγεται. Κληρονομείται τις περισσότερες φορές, από γενιά σε γενιά, Καθώς η εκπαίδευση των παιδιών συνδέεται άμεσα με το μορφωτικό επίπεδο των γονέων .Το φύλο, η οικονομική κατάσταση και ο τόπος διαμονής αφήνουν το αποτύπωμά τους στις περιπτώσεις ανάπτυξης του αναλφαβητισμού.
Από τα ιστορικά ήδη χρόνια, λόγω πολέμων που επέφεραν δουλεία, αναστατώσεων διαφόρων πληθυσμών εξαιτίας εθνικών αναταραχών και ανακατατάξεων ή μεταναστεύσεις πληθυσμών εμποδίστηκαν οι πολίτες στη διερεύνηση του γλωσσικού τους οπλοστασίου.
Βέβαια , είναι γνωστό ότι κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες πάσχουν από δεινή οικονομική κατάσταση ζώντας σε υποβαθμισμένες περιοχές με αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογένειας να διακόπτουν την παρακολούθηση των μαθημάτων τους και να στρέφονται στην αναζήτηση εργασίας. Χαρακτηριστικό δε είναι το παράδειγμα των φτωχών πολυμελών οικογενειών που για να ζήσουν οδηγούνται στην παιδική εργασία.
Η γλωσσική λοιπόν αυτή ακηδία είναι παράγοντας και κοινωνικού αποκλεισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σαν το γονίδιο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, σαν ένας αδιάσπαστος κύκλος. Οι αναλφάβητοι γονείς αδιαφορούν για την μόρφωση και την καλλιέργεια των παιδιών τους , κυρίως επειδή οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουν την αξία της , με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν γλωσσικά και τα παιδιά τους. Μην ξεχνάμε βέβαια και την κοινωνική ανισότητα που εμφανίζεται στις μέρες μας σε μεγάλο βαθμό και οδηγεί άτομα ή ομάδες στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην περιθωριοποίηση καθώς τους κλείνει την πόρτα προς τον βωμό/κυκεώνα της γνώσης και της πληροφορίας.
Αυτό που σήμερα λέμε «εκπαίδευση» , έχει καταντήσει μαρτύριο για τα παιδιά και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων ικανών να διαβάζουν αλλά ανίκανων να ξεχωρίζουν τι αξίζει να διαβάζουν. Το κράτος δε όλο και πιο πολύ μειώνει την μέριμνα και την δαπάνη για την παιδεία και την εκπαίδευση.
Επιπρόσθετα, η πολιτεία δεν επενδύει στην εκπαίδευση των διδασκόντων και δεν βελτιώνουν την υλικοτεχνική δομή για να δημιουργηθεί ένα έφορο έδαφος να μπορούν οι καθηγητές να διδάξουν με περισσότερη δημιουργικότητα και όρεξη και τα παιδιά να συμμετέχουν επειδή το θέλουν, και όχι επειδή τους το επιβάλλουν.
Για να συμμετάσχει κανείς στην άσκηση και τον έλεγχο των κοινών υποθέσεων, απαιτείται ενημέρωση. Ο λεκτικά αναιμικός άνθρωπος δεν έχει αυτή την δυνατότητα με συνέπεια μια μάζα του πληθυσμού να απέχει από τα κοινά και να τρέπεται σε αντικείμενο της χειραγώγησης από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ο αναλφαβητισμός, στις διάφορες βέβαια κλιμακώσεις του, από την πλήρη αμάθεια μέχρι την αναποτελεσματική και επικίνδυνη ημιμάθεια, αποτελεί πραγματικά ένα οξύ σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα.
Ο αναλφαβητισμός όχι μόνο δυσχεράνει τη δυνατότητα επαγγελματικής κατάρτισης και περιορίζει της επαγγελματικές επιλογές αλλά προκαλεί και μια αδυναμία ευελιξίας στον επαγγελματικό στίβο , γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια την ανεργία. Δεδομένο δε θεωρώ το γεγονός ότι το βιοτικό , πολιτισμικό και συνακόλουθα δυναμικό επίπεδο των αναλφάβητων ανθρώπων παραμένει συνήθως πού χαμηλό.
Σκοτώνει ακόμα και πολιτικά αυτή η αμάθεια , καθώς οι ανισότητες που προκαλούνται εξαιτίας του αναλφαβητισμού προσβάλλουν την έννοια των δημοκρατικών ιδεωδών σχετικά με την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Τυχερά βέβαια είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θεωρούν τους αναλφάβητους τα βασικότερα θύματα της παραπληροφόρησης και του άκριτου καταναλωτισμού.
Ο αναλφάβητος άνθρωπος είναι αδύναμος και χάνει τον αυτοσεβασμό τους και την αυτοεκτίμηση του. Είναι, φαίνεται, πρόβλημα κληρονομικό που δεν λύνεται εύκολα αλλά άμα κάτι το θέλουμε , όπου και αν γεννηθούμε και μεγαλώσουμε το καταφέρνουμε βάζοντας απλά ένα στόχο.
Του Σκωλίκη Βασίλη
Μαθητή του του Β’ Αρσακείου Ψυχικού
Αναλφαβητισμός είναι το φαινόμενο κατά το οποίο το άτομο πάσχει από παντελής ή σε μεγάλο βαθμό άγνοια γραφής και ανάγνωσης ή από ελλιπής γνώση της μητρικής γλώσσας. Ο αναλφαβητισμός είναι ένα φαινόμενο που αναπαράγεται. Κληρονομείται τις περισσότερες φορές, από γενιά σε γενιά, Καθώς η εκπαίδευση των παιδιών συνδέεται άμεσα με το μορφωτικό επίπεδο των γονέων .Το φύλο, η οικονομική κατάσταση και ο τόπος διαμονής αφήνουν το αποτύπωμά τους στις περιπτώσεις ανάπτυξης του αναλφαβητισμού.
Από τα ιστορικά ήδη χρόνια, λόγω πολέμων που επέφεραν δουλεία, αναστατώσεων διαφόρων πληθυσμών εξαιτίας εθνικών αναταραχών και ανακατατάξεων ή μεταναστεύσεις πληθυσμών εμποδίστηκαν οι πολίτες στη διερεύνηση του γλωσσικού τους οπλοστασίου.
Βέβαια , είναι γνωστό ότι κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες πάσχουν από δεινή οικονομική κατάσταση ζώντας σε υποβαθμισμένες περιοχές με αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογένειας να διακόπτουν την παρακολούθηση των μαθημάτων τους και να στρέφονται στην αναζήτηση εργασίας. Χαρακτηριστικό δε είναι το παράδειγμα των φτωχών πολυμελών οικογενειών που για να ζήσουν οδηγούνται στην παιδική εργασία.
Η γλωσσική λοιπόν αυτή ακηδία είναι παράγοντας και κοινωνικού αποκλεισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σαν το γονίδιο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, σαν ένας αδιάσπαστος κύκλος. Οι αναλφάβητοι γονείς αδιαφορούν για την μόρφωση και την καλλιέργεια των παιδιών τους , κυρίως επειδή οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουν την αξία της , με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν γλωσσικά και τα παιδιά τους. Μην ξεχνάμε βέβαια και την κοινωνική ανισότητα που εμφανίζεται στις μέρες μας σε μεγάλο βαθμό και οδηγεί άτομα ή ομάδες στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην περιθωριοποίηση καθώς τους κλείνει την πόρτα προς τον βωμό/κυκεώνα της γνώσης και της πληροφορίας.
Αυτό που σήμερα λέμε «εκπαίδευση» , έχει καταντήσει μαρτύριο για τα παιδιά και έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων ικανών να διαβάζουν αλλά ανίκανων να ξεχωρίζουν τι αξίζει να διαβάζουν. Το κράτος δε όλο και πιο πολύ μειώνει την μέριμνα και την δαπάνη για την παιδεία και την εκπαίδευση.
Επιπρόσθετα, η πολιτεία δεν επενδύει στην εκπαίδευση των διδασκόντων και δεν βελτιώνουν την υλικοτεχνική δομή για να δημιουργηθεί ένα έφορο έδαφος να μπορούν οι καθηγητές να διδάξουν με περισσότερη δημιουργικότητα και όρεξη και τα παιδιά να συμμετέχουν επειδή το θέλουν, και όχι επειδή τους το επιβάλλουν.
Για να συμμετάσχει κανείς στην άσκηση και τον έλεγχο των κοινών υποθέσεων, απαιτείται ενημέρωση. Ο λεκτικά αναιμικός άνθρωπος δεν έχει αυτή την δυνατότητα με συνέπεια μια μάζα του πληθυσμού να απέχει από τα κοινά και να τρέπεται σε αντικείμενο της χειραγώγησης από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ο αναλφαβητισμός, στις διάφορες βέβαια κλιμακώσεις του, από την πλήρη αμάθεια μέχρι την αναποτελεσματική και επικίνδυνη ημιμάθεια, αποτελεί πραγματικά ένα οξύ σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα.
Ο αναλφαβητισμός όχι μόνο δυσχεράνει τη δυνατότητα επαγγελματικής κατάρτισης και περιορίζει της επαγγελματικές επιλογές αλλά προκαλεί και μια αδυναμία ευελιξίας στον επαγγελματικό στίβο , γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια την ανεργία. Δεδομένο δε θεωρώ το γεγονός ότι το βιοτικό , πολιτισμικό και συνακόλουθα δυναμικό επίπεδο των αναλφάβητων ανθρώπων παραμένει συνήθως πού χαμηλό.
Σκοτώνει ακόμα και πολιτικά αυτή η αμάθεια , καθώς οι ανισότητες που προκαλούνται εξαιτίας του αναλφαβητισμού προσβάλλουν την έννοια των δημοκρατικών ιδεωδών σχετικά με την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Τυχερά βέβαια είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θεωρούν τους αναλφάβητους τα βασικότερα θύματα της παραπληροφόρησης και του άκριτου καταναλωτισμού.
Ο αναλφάβητος άνθρωπος είναι αδύναμος και χάνει τον αυτοσεβασμό τους και την αυτοεκτίμηση του. Είναι, φαίνεται, πρόβλημα κληρονομικό που δεν λύνεται εύκολα αλλά άμα κάτι το θέλουμε , όπου και αν γεννηθούμε και μεγαλώσουμε το καταφέρνουμε βάζοντας απλά ένα στόχο.
Του Σκωλίκη Βασίλη
Μαθητή του του Β’ Αρσακείου Ψυχικού
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)