Ο άνθρωπος, λέει η Αντιγόνη στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, δεν γεννήθηκε για να μισεί αλλά για να αγαπά» Βρίσκετε ανεπίκαιρη ή διαχρονική την άποψη αυτή , και γιατί ;
Μέσα στην ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων, υπάρχει, φαίνεται αυτό το ακαταμάχητο αίσθημα της αγάπης , ακόμα και αν δεν το νιώθουν μερικοί.
Είναι δύσκολο για ορισμένους ανθρώπους να αποδεχτούν ότι η αγάπη είναι μια επιλογή .Η ιδέα αυτή, ξέρω, φαίνεται να εναντιώνεται στην ευρύτερη αποδεκτή θεωρία της ρομαντικής αγάπης, που υποστηρίζει ότι η αγάπη είναι έμφυτη και σαν τέτοια δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο παρά μόνο να την αποδεχτείς. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η αγάπη , είναι μια μαγική δύναμη που μας απελευθερώνει από όλα τα βάσανα και μας λύνει κάθε είδους προβλήματα , είναι από μόνη της αυτοσκοπός. Σ’ έναν περιορισμένο βαθμό , ίσως υπάρχει κάποια αλήθεια στις θεωρίες αυτές, η δυνατότητα για αγάπη είναι διαφορετική από την ικανότητα για αγάπη. Σίγουρα τα χρωματοσώματα της αγάπης περιέχουν την γενετική εγγραφή της , είναι ανάγκη όμως να την προκαλέσουμε , να τη μελετήσουμε , να τη διδαχθούμε και να εξασκηθούμε στην εφαρμογή της , αν θέλουμε να έχει οποιοδήποτε νόημα και χρησιμότητα.
Ο άνθρωπος, όντως, όταν γεννιέται είναι μια διαμαντένια ,μοναδική οντότητα και ολότητα, πρόθυμη να αγαπήσει δίχως να γνωρίζει την έννοια του μίσους. Ο κόσμος όμως , είναι τέτοιος που καλώς η κακώς, του μαθαίνει και να μισεί με αποτέλεσμα να ξεφεύγουμε δογματικά από τα λόγια του Χριστού «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να εύχεστε γι’ αυτούς που σας καταριούνται, να κάμνετε το καλό σ’ αυτούς που σας μισούνε».
Η άποψη λοιπόν ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να αγαπά είναι απόλυτα διαχρονική καθώς η δύναμη της αγάπης είναι τέτοια που ξεπερνά εκείνη του μίσους.
Του Σκωλίκη Βασίλη
8/1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου