Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου..

“Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”
Χαλίλ Γκιμπράν



Το ποίημα αυτό του διάσημου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν αποτελεί μια παραίνεση προς τους γονείς σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Οι γονείς , στην προσπάθεια τους να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο ανάμεσα στη σχέση με τα παιδιά τους , πολλές φορές αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως ιδιοκτησία με αποτέλεσμα να τους μεταφέρουν, πιεστικά και ανούσια, τα όνειρα τους ως πρότυπα εφαρμογής.
Κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί , είναι μια ξεχωριστή διαμαντένια οντότητα με τη συνακόλουθη μοναδική προσωπικότητα, που οι γονείς καλούνται απλά να δώσουν τα απαιτούμενα «εργαλεία» για να την διαμορφώσουν κατάλληλα και προοδευτικά.
Ο γονιός λοιπόν, οφείλει και υποχρεούται από τους νόμους της φύσης να σεβαστεί τις ιδέες , τις αντιλήψεις των παιδιών του και να φερθεί δημοκρατικά και αξιοκρατικά- σαν φίλος - με τον απαραίτητο λόγο του.
Είναι αυτό που σήμερα λέμε χάσμα γενεών , αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση στην οποία παρατηρείται ένα αδιέξοδο στις σχέσεις νέων και «ώριμων», ένα κενό επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, ένα καθεστώς αμοιβαίας αντιπαλότητας και καχυποψίας που αναιρεί κάθε προσπάθεια προσέγγισης και κατανόησης των μεν από τους δε. Έτσι, οι δυο γενιές κλείνονται στον εαυτό τους και επιδίδονται σε μια «πολεμική» η μια εναντίον της άλλης.