Φτωχότερη Ελλάδα !

Του Σκωλίκη Δημήτρη,
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  07/09/2011 16:18
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=418358

Μαγκάκης, Κύρκος, Καλλέργης, Θέμελης, Πεπονής, Κακογιάννης, Καρκαγιάννης, Βουτσινάς, Καμπανέλης, Αξελός, Μπέϊκου, Παπάζογλου, Ξυδούς, Ρασούλης, Βέγγος, Παπά, Σάντας, Καλουτά, Τζανετάκος, Δαλιανίδης, Χωματά, Στεφανίδου, Ντασέν, Φούντας, Καββαδία, Τσάγκας, είναι μερικά από τα πρόσωπα που έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο εν μέσω κρίσης και μνημονίου. 

Πρόσωπα που με τη δράση τους, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και επιστημονική, σφράγισαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γαλουχημένοι σε πέτρινα χρόνια, μέσα από οικονομικές και κοινωνικές συμπληγάδες, κατάφεραν να δημιουργήσουν, να εμπνεύσουν, να αλλάξουν και να διαπλάσουν σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας ανεξίτηλη παρακαταθήκη σε τομείς όπως η τέχνη, η πολιτική, οι επιστήμες, και η εκπαίδευση.

Με πίστη στο ρόλο τους, με τα όποια λάθη ή παραλείψεις τους, αλλά κυρίως με τους αγώνες, τα ευγενή οράματα, την πίστη σε αξίες και αρχές, τις συναισθηματικές και αισθητικές τους ευαισθησίες, τον κοινωνικό αυθορμητισμό, την φιλοπατρία, την ανιδιοτέλεια, το κέφι και τη ζωντάνια τους, την (αυτό)κριτική και τον αυτοσαρκασμό τους, την αγάπη για την ζωή και τον συνάνθρωπο, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, συνέθεσαν τον κοινωνικό ιστό και χαρακτήρισαν θετικά την διαμόρφωση ενός σημαντικού μέρους της σύγχρονης Ελλάδας. 
Μιας Ελλάδας μετέωρης και αίολης σε περίεργα κελεύσματα και προτροπές, σε «σχέδια» και μεταρρυθμίσεις που κανένας δεν ξέρει που θα μας οδηγήσουν. 

Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε αποφασίσει σαν λαός, σαν έθνος και σαν πολιτεία ποια «διδάγματα» θα επηρεάσουν και θα διαμορφώσουν την σκέψη μας. Ποιοι φάροι θα μας οδηγήσουν και κυρίως προς ποιο σημείο του ορίζοντα. 

Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα μέρα με τη μέρα φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η πατρίδα μας χάνει σιγά σιγά την όποια ταυτότητα της. Κάθε αναλαμπή προόδου αποσαθρώνεται στο βωμό της ιδιοτέλειας, της δημαγωγίας, της υποκουλτούρας και του ατομισμού. 


Μια κοινωνία που έχει νοτίσει το DNA της με το εύκολο κέρδος, την ήσσονα προσπάθεια, την υποκρισία, την έλλειψη κοινοτικού πνεύματος, το ψέμα, τον ωχαδερφισμό.

Μια κοινωνία που θρέφεται με τον δήθεν καθωσπρεπισμό και τη φούσκα του εντυπωσιασμού, αποδεικνύοντας πόσο ψεύτικα και τεχνητά ήταν τα οράματα και οι «επιτυχίες» το καλοκαίρι του 2004. 

Μια χώρα που μαραζώνει αποδιώχνοντας κάθε φρέσκο και παραγωγικό μυαλό που διαθέτει, παραδομένη στη σύγχρονη διανοητική μετανάστευση. Όμως η Ελλάδα φτωχαίνει εξ ίσου όταν σημαντικά πρόσωπα της διανόησης, της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού απλά σιωπούν. 

Είτε αποθαρρυμένα, είτε φοβούμενα, είτε ακόμη χειρότερα συμβιβασμένα !

Ας μη γυρίσουν (ακόμη) τα «μάρμαρα !

Του Σκωλίκη Δημήτρη,

Ας μη γυρίσουν (ακόμη) τα «μάρμαρα !

  Καλή η πρωτοβουλία της χώρας μας στον ΟΗΕ, όπου 85 χώρες ενέκριναν ψήφισμα για επιστροφή ή αποκατάσταση των αγαθών πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσης τους. Καλή και η προσπάθεια του φέρελπι και συμπαθούς νέου Υπουργού Πολιτισμού για την προβολή της Ελλάδας με σειρά δημοσιευμάτων στο National Geographic.

  Όμως ένα πρόσφατο δημοσίευμα  βρετανικού περιοδικού που …μπέρδευε το Μουσείο της Ακρόπολης με την συλλογή Γκαγκόσιαν, με αφορμή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στους χώρους του μουσείου για τα εγκαίνια της ομώνυμης γκαλερί, μου έφερε στο νου τις υποκριτικές κραυγές αγανάκτησης, όταν στο Βρετανικό Μουσείο διοργανώθηκε πάρτι στο χώρο που εκθέτονται τα Ελγίνεια !

 Τώρα δηλαδή που αποκτήσαμε μουσείο, έχουμε τάχα και το δικαίωμα να διεκδικούμε τα μάρμαρα μας, για να μπορούμε ανενόχλητοι να τα χρησιμοποιούμε σαν ντεκόρ πίσω από μπουφέδες με μπόμπες και τυροπιτάκια , για να χορταίνουν οι κάθε λογής πολιτιστικά άσχετοι …φιλότεχνοι της κατ΄ευφημισμόν καλής κοινωνίας ;

  Προς τι λοιπόν τόση πρεμούρα να ξεσπαθώνουμε για την συμπεριφορά των Βρετανών,                       όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ώριμοι πολιτιστικά να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια των μνημείων  της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Όταν στους Δελφούς, τον ομφαλό της γης, βόσκουν …γουρούνια και ο πέριξ χώρος αναδεικνύεται σε χωματερή που μολύνει ακόμη και το νερό που πίνουν οι Αθηναίοι. Όταν βιαζόμαστε να γκρεμίσουμε το αρχιτεκτόνημα του μεσοπολέμου, διότι εμποδίζει τη θέα από το ρεστοράν στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Από πότε καταργούμε ένα πολιτιστικό «οικοδόμημα» υπέρ κάποιου άλλου. Μήπως η τέχνη δεν οφείλει να σέβεται πάνω από όλα την ίδια την τέχνη ;

   Ο πολιτισμός δεν αφορά μόνο την διεκδίκηση της ιστορίας μας. Ο πολιτισμός είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Ο πολιτισμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν περιχαρακώνεται και βεβαίως δεν εξαντλείται στους τέσσερις τοίχους ενός μουσείου, όσο αρχιτεκτονικό κόσμημα κι αν αυτό είναι.

   Ο πολιτισμός είναι υπόθεση της καθημερινότητας και έχει αξία όταν αφορά και επηρεάζει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Το μουσείο της Ακρόπολης δεν πρέπει να γίνει ατραξιόν              για τους τουρίστες και …εκδρομή για τους μαθητές !! Το μουσείο, όπως και κάθε μουσείο, πρέπει να είναι χώρος ουσιαστικής παιδείας και καλλιέργειας. Τα μουσεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και του πολεοδομικού και περιβαλλοντικού ιστού μιας πόλης. Δεν αρκεί λοιπόν να διεκδικούμε τα «μάρμαρα» μας στο όνομα ενός πολιτιστικού εθνικού ρεβανσισμού, αλλά θα πρέπει να φροντίσουμε και την ευρύτερη αξιοποίηση τους,             σαν κτήμα της κοινωνίας μας και του κόσμου.

 

   Ο πολιτισμός μας δεν εξαντλείται στα επιτεύγματα της ιστορίας μας, αλλά οφείλουμε να τον εντάξουμε στην καθημερινότητα της ζωής μας. Δεν αρκεί να έρχονται τουρίστες για να βλέπουν αγάλματα και κίονες. Ούτε να αντιμετωπίζουμε σαν πολίτες και πολιτεία το θέμα σαν ψυχαγωγική «μπίζνα». Ο πολιτισμός ξεκινά από το σπίτι, τη συμπεριφορά στο δρόμο, τις υποδομές στην πόλη, την αισθητική στους κοινόχρηστους χώρους, την ευαισθησία για το περιβάλλον, την συνεργασία και την ύπαρξη κοινοτικού πνεύματος ανάμεσα τους πολίτες.                   Ο Πολιτισμός είναι κοινωνική φιλοσοφία, τρόπος και στάση ζωής που αφορά άτομα και κοινωνικές ομάδες. Είναι η ίδια η κουλτούρα μας. Όμως ο πολιτισμός είναι προσωπική έγνοια του καθενός μας, αλλά ταυτόχρονα  και προτεραιότητα της Πολιτικής ενός οργανωμένου κράτους.    

   Πολιτική στον Πολιτισμό δεν σημαίνει επιχορηγήσεις σε ημετέρους, χειραγωγημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες για την τέχνη. Ο Πολιτισμός ξεκινά από το σχολείο και την οικογένεια                   και μετά καταλήγει στα μουσεία, τα «μέγαρα» και τις αίθουσες παραγωγής αισθητικής.                        Η Πολιτική στον Πολιτισμό συνδυάζεται με την αισθητική της πόλης, την παροχή υπηρεσιών   από τους εμπλεκόμενους επαγγελματίες, την νοοτροπία κράτους και πολιτών, την εκπαίδευση και την μύηση της νέας γενιάς, την αξιοποίηση πόρων και την βελτίωση των υποδομών για την προστασία της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

 Γι΄αυτό, ας μην επιστρέψουν ( ακόμη ) τα «μάρμαρα», πριν αποφασίσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία σαν κοινωνία και φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων.                                                               Κι αυτό θέλει απόφαση και χρόνο ! 

Ένας μαθητής γράφει στον enikos

http://www.enikos.gr/society/59717,Enas_ma8hths_grafei_ston_eniko.html

Ο Βασίλης Σκωλίκης, πήρε μέρος φέτος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Στο άρθρο του "Παπαγαλήνιες, Αρβελέρ, Γ4 και βιολογία" καταθέτει τις δικές του απόψεις αναφορικά με "τις Πανελλαδικές 2012, τα λάθη, τα θετικά, τις συνθήκες, τις αλήθειες και τα ψέματα που ειπώθηκαν, ΜΑΚΡΙΑ από κατηγορίες και πολιτικά ζητήματα" όπως ο ίδιος επισημαίνει.

Διαβάστε το άρθρο:

"Παπαγαλήνιες, Αρβελέρ, Γ4 και βιολογία"

του Σκωλίκη Βασίλη

Σε Ένα κλίμα ιδιαίτερα δύσκολο για την χώρα αλλά και την ελληνική κοινωνία εξελίχτηκαν οι φετινές πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Συνήθως τέλη Απριλίου τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου βάζουν λουκέτο στις σχολικές τάξεις και “ξεκλειδώνουν” τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα. Όλα συνήθως κυλούν ομαλά , χωρίς αναστατώσεις και ιδιαίτερες περιπτώσεις. Για φέτος, ούτε τυχαίο να ήταν, όλα άρχισαν στραβά για αυτόν τον μοναδικά αδιάβλητο,- όπως πολλοί υποστηρίζουν- θεσμό της ελληνικής κοινωνίας.

 Όλη η αναστάτωση ξεκίνησε όταν διαπιστώθηκε ότι δεν έχει γίνει ο διακανονισμός σχετικά με τα τετράδια εξέτασης , τα οποία όπως και αποδείχθηκε ήταν φτηνότερης ποιότητας και δημιουργήθηκαν προβλήματα. Λίγο αργότερα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διαλαλούσαν προεκλογικές «σειρήνες» για εύκολα θέματα, επηρεάζοντας αρκετούς μαθητές - άλλωστε ποιος θα περίμενε σε μια τέτοια εποχή να υπάρχει αναστάτωση στις εξετάσεις ;

Σε αυτό το άρθρο δεν θα μιλήσω για τους μισθούς των γονέων που έφυγαν στα φροντιστήρια, ούτε για τις κονσερβοποιημένες γνώσεις, την ανθυγιεινή παιδεία και την αλόγιστη πίεση και την παπαγαλία καθότι δεν θα ναι κάτι καινούργιο. Θα μιλήσω όμως από την πλευρά μου ως νέου για το πώς έζησα τις φετινές πανελλαδικές. Αντιπροσωπεύω λοιπόν τον καλό και συνειδητοποιημένο μαθητή που στοχεύει σε μια καλή σχολή και ΟΧΙ το παιδί των 19.659 μορίων που όπως “δήθεν” λέει “δεν διάβαζα πολύ! Έβγαινα!” . Από πέρυσι το καλοκαίρι λοιπόν, για κάποιους χειμώνα, ξεκίνησαν εντατικά οι προετοιμασίες για τον φετινό αγώνα για ένα κερδίσουμε μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο.

Φτάσαμε στην έναρξη των πανελλαδικών με πρεμιέρα την απούσα από τον σχολείο τέχνη και παρούσα στην έκθεση. Δεν θα σταθώ στα λόγια της ακαδημαϊκού: «Αν επέλεγα εγώ θέματα για τις εξετάσεις δεν θα έβαζα ποτέ κείμενο της Αρβελέρ», αλλά στις ψυχές των χιλιάδων νέων καθώς και των οικογενειών τους που μέσα σε ένα άρρωστο κλίμα κλήθηκαν να αλληλοστηριχθούν στον στίβο των πανελλαδικών και της δύσκολης οικονομικής ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται. Συνεχίσαμε με την βιολογία, το επίμαχο ερώτημα της φυσικής που απέδειξε την έλλειψη πείρας, τα πολλά σε όγκο μαθηματικά, την δύσκολη χημεία και τις ασάφειες της ανάπτυξης εφαρμογών.

Ειλικρινά, ένα σαββατοκύριακο πριν τις πανελλαδικές ευχόμουν να υπάρξουν τα πιο δύσκολα θέματα, καθότι είμαι της άποψης ότι όσοι μάτωσαν στα γραφεία τους πρέπει να αναδειχθούν. Παρόλα αυτά τα θέματα φέτος στην πλειονότητα τους με έκαναν να νιώθω ότι κάποιος προσπαθεί να δείξει κάτι, να βγάλει ένα απωθημένο! Τόσο για την “περίεργη” δυσκολία και τα επανειλημμένα λάθη όσο και για τις ασάφειες, το μέγεθος τους και την απομακρυσμένη από τα σχολικά βιβλία νοοτροπία. Είναι πεντακάθαρο πως στις πανελλαδικές τα θέματα τα βάζουν άνθρωποι που δεν ξέρουν από κιμωλία. Είναι απαραίτητη η παρουσία τους αλλά όχι η επιβολή τους. Είναι δραματικό να γκρεμίζουν όνειρα και προσδοκίες νεανικών ψυχών απλά για να αναδειχτούν . Οι πανελλαδικές εξετάσεις πρέπει να είναι πολύ δύσκολες και καλώς από το 2001 και μετά αυξάνεται η δυσκολία τους. Είναι όμως αναγκαίο να αναφέρονται σε καλούς και διαβασμένους μαθητές και όχι σε ιδιοφυίες και γρήγορους λύτες ή παπαγάλους.

Εκ μέρους λοιπόν όλων των παιδιών και των οικογενειών τους που στερήθηκαν, διάβασαν, ίδρωσαν και “πάλεψαν” με την γνώση , καλώ τους υπεύθυνους των πανελλαδικών να σεβαστούν τουλάχιστον τις οικογένειες και τα παιδιά και να φροντίσουν σε επόμενες χρονιές, αν υπάρχει η χώρα, να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους λάθη και ασάφειες γιατί πραγματικά είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν επιτρέπονται..

Κουράγιο, καλά αποτελέσματα και καλό καλοκαίρι σε όλους."

“Ὁμοίους ἡμῖν, δέσμιοι δεσμώτες ή δήμιοι δημότες; Ό,τι βλέπουμε είναι ψέμα”

“Ὁμοίους ἡμῖν, δέσμιοι δεσμώτες ή δήμιοι δημότες; Ό,τι βλέπουμε είναι ψέμα”

Σε μια σπηλιά ζούμε και εμείς, μέσα στην αμάθεια, την αναλήθεια, την άγνοια. Όπως ακριβώς το φως του ήλιου δεν φτάνει μέσα στην σπηλιά, έτσι και το φώς της γνώσης, της αλήθειας, δεν φτάνει σε μας. Οι άνθρωποι-δεσμώτες (;), είναι τα “ανθρωπάκια”, οι απαίδευτοι, οι αμόρφωτοι που έχουν απο την παιδική τους ηλικία αλυσοδεθεί, με την υποχρέωση να βλέπουν επίπεδες σκοτεινές σκιές, απεικάσματα, όχι την αλήθεια. Αλυσοδέθηκαν όμως μόνοι τους, ή τους αλυσοδέσαν στα δεσμά της άγνοιας;

Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι η περίοδος που διανύουμε, δεν είναι οικονομική ύφεση, ούτε πτώχευση, είναι κρίση αξιών, αποτελέσμα της δεσμευμένης κριτικής ικανότητας κάποιων, προκειμένου να “τρώνε” καλά άλλοι, βολευτές και βουλευτές. Τόσο καιρό, ακόμα και τώρα δεν φαίνεται να ξυπνήσαμε, σκεφτόμαστε με τον τρόπο που θέλουν οι “δημαγωγοί¨, αυτοί που μας έχουν κάνει ουσιαστικά πλύση εγκεφάλου.

Είναι γεγονός, ότι το πολιτικό-οικονομικό και θρησκευτικό κατεστημένο έχει χαλκέυσει τα δεσμά της άγνοιας, ώστε να μην είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα, αλλά δέσμιοι σε συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων, πολλές φορές και “εξωτερικών”. Στα τοιχώματα της σπηλιάς, όπου μας έχουν τοποθετήσει καταχθόνια μυαλά, προβάλλονται οι σκιές αυτών των δήθεν γνώσεων που ΘΕΛΟΥΝ να αποκτήσουμε, κι όχι όσων καθίστανται αναγκαίες για την πνευματική μας τελείωση. Μας συγχύζουν, μας υπερ-παρα-πληροφορούν σε καταιγιστικούς ρυθμούς ώστε να μην προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε και να μένουμε απαθείς, συνειδησιακά κατακερματισμένοι.

Συγχρόνως, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αμφβίβολης ηθικότητας ιδιοκτήτες τους, έχουν αναλάβει το έργο του σχολείου, αφού το σχολείο αναγκάστηκε να μετατραπεί σε ένα προπαρασκευαστήριο για την εισαγωγή στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτήρια. Ακόμη, οι λέξεις σωφροσύνη, αρετή, δικαιοσύνη, άμμιλα, “ευγενώς αγωνίζεσθαι και ηθικώς ζην” ανήκουν στις άγνωστες λέξεις, λέξεις βάση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Δυστυχώς, ο Έλληνας, έχει “καλομάθει¨ στην εύκολη λύση, στην κατηφορική έξοδο, όχι στην ανηφορορική, στην έξοδο-άνοδο που προυποθέτει θυσίες, δυσκολίες, για την κατάκτηση της κορυφής, της γνώσης, της παιδείας, της φιλοσοφίας. Εθελοτυφλεί, άλλες φορές συνειδητά και άλλες ασυνείδητα. Είναι “ανθρωπάκος” όπως θα τον έλεγε ο Βίλχεμ Ραίχ και όχι εν δυνάμει φιλόσοφος.

Ας βγούμε στον κόσμο του ήλιου, στο φως της αλήθειας, στα χέρια μας είναι. Μην γινόμαστε υποχείριοι ατομιστές του συμφέροντος. Ας γίνουμε σοφότεροι, πνευματικοί, μοναδικοί, δυνατοί, λιτοί και ευτυχισμένοι. Έχουμε την τύχη να συναντάμε στο δρόμο μας έναν Σωκράτη, έναν Πλάτωνα, έναν Απολλώνιο Τυανέα ή κάποια σύγχρονη ενσαρκωμένη φωτεινή ψυχή. Όσο μας επιτρέπουν τα δεσμά, ας αποστρέψουμε το βλέμμα μας από τις σκιές, όσο μας επιτρέπουν οι αντηχήσεις, ας αποσπάσουμε την ακοή μας από τους θορύβους κι ας προσπαθήσουμε ν’ ακούσουμε τους λόγους τους. Και μπορεί να νιώσουμε να χαλαρώνουν τα δεσμά και να πέφτουν…

Του Βασίλη Σκωλίκη
21/11/10

« Αγαπώ τη Γη, φροντίζω το περιβάλλον! »

« Αγαπώ τη Γη, φροντίζω το περιβάλλον! »

"Τι να σου χαρίσω, όπως το 'χουν κάνει το φεγγάρι, Ρώσοι, Αμερικάνοι;" , λέει το αυτό το φαινομενικά αφελές ερώτημα του γνωστού τραγουδιού και σε αυτό συμπυκνώνεται παραστατικά αλλά συγχρόνως δραματικά όλη η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου για τις ανεξέλεγκτες επεμβάσεις και τις ανεπιθύμητες επιδράσεις του τεχνικού πολιτισμού πάνω στη φύση και στη ζωή μας.

Στις μέρες μας, δυστυχώς, καθημερινά ολοένα και περισσότερο ο άνθρωπος κατακτά το διάστημα, αλλά χάνει την Γή. Σε αυτό τον αιώνα της αφθονίας έχουμε φτάσει σε σημείο να θάβουμε στις χωματερές τα τρόφιμα που πλεονάζουν από κερδοσκοπική απληστία, τη στιγμή που συνάνθρωποι μας θάβονται από ασιτία. Έτσι, αντιφατικά και παράλογα οι μισοί σχεδόν κάτοικοι του πλανήτη μας πεθαίνουν από υποσιτισμό και οι άλλοι μισοί από υπερσιτισμό. Είναι γεγονός δε ότι οι τεχνολογικοί μας άθλοι συναγωνίζονται της ηθικές μας αθλιότητες. Οι ισχυροί της γης εκμεταλλεύονται τους φυσικούς πόρους, το φυσικό περιβάλλον, τον φυσικό πλούτο των υποανάπτυκτων, μετατρέποντας, εκτός των άλλων, τις χώρες τους σε χώρους αποθήκευσης τοξικών αποβλήτων. Έτσι σχεδόν ετσιθελικά και αυθαίρετα , οι αναπτυγμένοι βιομηχανικά και οικονομικά λαοί κρατούν τους υπανάπτυκτους στην αγραμματοσύνη και στην υπανάπτυξη, γιατί έτσι εξυπηρετούνται και επιταχύνονται τα αναπτυξιακά τους προγράμματα.

Επομένως, είναι παράλογο ο άνθρωπος να ακούει με τα υπερσύγχρονα όργανα ήχους από άλλους πλανήτες και να κωφεύει στο δραματικό πια SOS που εκπέμπει ο δικός τους πλανήτης. Η δραματική αυτή έκκληση δίνει, λοιπόν, άμεση προτεραιότητα στα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη μας και στην αισθητή και επικίνδυνα κλιμακούμενη υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Η "τραγική ειρωνεία" του προβλήματος αυτού όμως είναι ότι ο άνθρωπος δεν συνειδητοποίει πως όσο πιο πολύ κακοποιεί τη φύση, τόσο πιο βαθιά πριονίζει το κλαδί που τον στηρίζει και του εξασφαλίζει τη ζωτική επαφή με τη υγεία και τη ζωή.

Επιπρόσθετα ,ο άνθρωπος, κατάφερε να μετατρέψει τον ήλιο από πηγή ζωής σε εστία θανάτου, κατάφερε να μολύνει τα ποτάμια, τις λίμνες, τα δέντρα απειλώντας και την ίδια του τη ζωή. Έτσι κρίνεται σκόπιμο να εξαρθεί η θετική προσπάθεια των οικολογικών συλλόγων για την αντιμετώπιση των ειδικών περιβαλλοντικών και οικολογικών προβλημάτων του τόπου μας με αποτέλεσμα πλέον ο άνθρωπος να μην νιώθει ότι περπατάει στην ¨ολόμαυρη ράχη" -όχι πια των " Ψαρών"- αλλά των εκατοντάδων καμένων δασών . Ακόμη, πρέπει να καθιερωθεί στα δημοτικά σχολεία όλου του κόσμου μία ώρα με με διδαχτικό θέμα : "Οικολογία - Περιβάλλον" , όπου να αναλύονται απλά τα προβλήματα του περιβάλλοντος και οι τρόποι αντιμετώπισης τους ώστε το άτομο από μικρή ηλικία να έχει υϊοθετημένα στοιχεία για τον σεβασμό απέναντι στο περιβάλλον . Τέλος, σήμερα υπάρχουν αρκετές οικολογικές οργανώσεις που μπορεί ο άνθρωπος να συμμετάσχει βοηθώντας ουσιαστικά στην λύση κάποιων επιβλαβών φαινομένων και γενικότερα περιβαλλοντικών προβλημάτων. Μην σκέφτεσαι λοιπόν ότι ΕΣΥ δεν θα αλλάξεις το πρόβλημα και κάθεσαι απαθής στην καταστρεπτική απάθεια σου! ΜΠΟΡΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΜΠΟΡΕΙΣ!

Ας προστατέψουμε την φύση που αποτελεί την μεγάλη μητέρα και την παιδαγωγό. Και επειδή υπήρξε και τροφός μας, ας μη γίνουμε εμείς οι διαστροφείς της. Είμαστε χρεώστες της, ας μη γίνουμε και προδότες της, είμαστε οι δημευτές της , ας μη γίνουμε και οι δήμιοί της, είμαστε καταχραστές της, ας μη γίνουμε και εκτελεστές της...

Dj Vassilis Skoliki's Personal Site coming soon....

www.djv-skolikis.gr

Λίγα λόγια για την Αγάπη..

«Σειρήνες συναισθημάτων»

Μια λέξη. Πέντε γράμματα. Είσαι δυστυχής άμα δεν το νιώσεις. Είσαι ευτυχής εάν το νιώσεις. Μοιάζει, φαίνεται , σαν μια συνάρτηση ανάμεσα στον έρωτα και το πάθος. Με αυτή απολαμβάνεις , συμπαραστέκεσαι ,διασκεδάζεις, δίνεις και πολύχρωμα και πολυδύναμα νιώθεις κάποιον δίπλα σου «σαν το άλλο σου μισό». Είναι η αγάπη. Σύνολο καθορισμένων αισθημάτων και αόριστων σκέψεων.
Αγάπη εστί ένας ουρανός που πότε βρέχει , πότε χιονίζει και πότε είναι καταγάλανος και λαμπερός. Είναι ένας λεπτός σπάγκος που αν δεν τον χειριστείς σωστά κάποια στιγμή θα τεντωθεί και θα σπάσει.
Δεν έχεις λόγο που αγαπάς. Και αυτό είναι που σε μαγεύει. Σε μαγεύει να ζωγραφίσεις την ομορφιά της ζωής .Γιατί αυτό που λέμε αγάπη είναι ένα έργο τέχνης. Υπάρχουν καλλιτέχνες όλων των ειδών. Οι καλλιτέχνες της αγάπης όμως χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους για να εκφράσουν το ανέκφραστο. Χωρίς πινέλο, αποτυπώνουν τη ζωή με τα πιο ζωηρά χρώματα. Χωρίς σμίλη, χαράζουν τη μαγεία της ύπαρξης. Χωρίς κλίμακα, δημιουργούν μουσική για όλους μας. Χωρίς καμία χορογραφία , μπαίνουν στο χορό της ζωής. Μια τέχνη που όλη μπορούν να μάθουν αν τους έρθει μία και μοναδική σταγόνα από τον ουρανό που θα πέσει στο ποτήρι της ζωής για να μειώσει την πίκρα της.
Αγάπα . Μπορεί να έρθει μια μικρή βροχή . Δεν πειράζει. Θα μάθεις. Και αν είναι απλά μια μπόρα με μικρή διάρκεια πάλι δεν πειράζει καθώς ο προσωρινός αποχωρισμός δυναμώνει τα μεγάλα αισθήματα και σβήνει τα μικρά απαράλλακτα, όπως ο αέρας δυναμώνει τη φωτιά και σβήνει το κερί..
Αγάπα αληθινά όμως . Όπως οι δροσοσταλίδες αγαπούν τ’ αεράκι, όπως οι μητέρες αγαπούν το πρωτότοκο τους, όπως η μνήμη αγαπά πρόσωπα απ’ το παρελθόν, όπως η παλίρροια το φεγγάρι, όπως οι άγγελοι αγαπούν τους αγνούς στην καρδιά και όπως η θάλασσα αγαπάει την άμμο.
Πρόσεχε όμως .Αυτό απαιτεί προσπάθεια. Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει από φυσικό θάνατο. Πεθαίνει όμως από αδιαφορία και εγκατάλειψη. Πεθαίνει όταν τη θεωρήσουμε δεδομένη. Πράγματα που παραλείπουμε και αγνοούμε είναι συχνά πιο επικίνδυνα από τα λάθη που κάνουμε. Τελικά , θα έλεγα, η αγάπη πεθαίνει από κόπωση και πλήξη, από έλλειψη φροντίδας και στοργής. Πρόσεχε! Μην την σκοτώσεις ! Ανανέωσε την όπως εσύ το νιώθεις!
Και θα μας πει ό Somerset Maugham : «Η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής δεν είναι ότι πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά ότι παύουν ν’ αγαπούν». Ίσως φθείρονται, αναλώνονται και καταναλώνονται σε αυτό το άγχος της ρουτίνας, αυτόν τον μέγα ρυπαντή της αγάπης. Μην αφήνεις τίποτα να ανεβαίνει πιο πάνω από τα σκαλιά της αγάπης και της υγείας σου γιατί μετά δεν θα μπορείς ούτε να τα ανέβεις.
Είναι μεγάλη η δύναμη της αγάπης. Σαν να σε αλλάζει ριζικά. Δεν ξέρω , νιώθεις σαν να έχεις ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεσαι την «Χαβάη της ηρεμίας». Είσαι απλά γεμάτος . Γεμάτος σκέψεις , όνειρα, συναισθήματα , στόχους , ευτυχία και ψυχική υγεία και ευμάρεια.
Μην αγαπάς κάποιον επειδή είναι όμορφος , αγάπησε τον επειδή θα είναι όμορφα όταν τον αγαπάς. Αλήθεια σου λέω , θα αλλάξει η ζωή σου . Η αγάπη απονέμεται πάντα σαν δώρο. Ελεύθερα, πρόθυμα, απροσδόκητα. Προσφέρεται ακόμα κι’ όταν οι άλλοι δεν την αναγνωρίζουν και δεν την εκτιμούν . Δεν αγαπάμε για να μας αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί απλά έτσι το νιώθουμε.
Αγάπα και σύ και μην ξεχνάς για να έχεις απόλυτο έλεγχο στο σώμα σου και τη ζωή σου απαιτούνται τρία πράγματα, ένας στόχος, ένα όνειρο και μία αγάπη…