“Ὁμοίους ἡμῖν, δέσμιοι δεσμώτες ή δήμιοι δημότες; Ό,τι βλέπουμε είναι ψέμα”

“Ὁμοίους ἡμῖν, δέσμιοι δεσμώτες ή δήμιοι δημότες; Ό,τι βλέπουμε είναι ψέμα”

Σε μια σπηλιά ζούμε και εμείς, μέσα στην αμάθεια, την αναλήθεια, την άγνοια. Όπως ακριβώς το φως του ήλιου δεν φτάνει μέσα στην σπηλιά, έτσι και το φώς της γνώσης, της αλήθειας, δεν φτάνει σε μας. Οι άνθρωποι-δεσμώτες (;), είναι τα “ανθρωπάκια”, οι απαίδευτοι, οι αμόρφωτοι που έχουν απο την παιδική τους ηλικία αλυσοδεθεί, με την υποχρέωση να βλέπουν επίπεδες σκοτεινές σκιές, απεικάσματα, όχι την αλήθεια. Αλυσοδέθηκαν όμως μόνοι τους, ή τους αλυσοδέσαν στα δεσμά της άγνοιας;

Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι η περίοδος που διανύουμε, δεν είναι οικονομική ύφεση, ούτε πτώχευση, είναι κρίση αξιών, αποτελέσμα της δεσμευμένης κριτικής ικανότητας κάποιων, προκειμένου να “τρώνε” καλά άλλοι, βολευτές και βουλευτές. Τόσο καιρό, ακόμα και τώρα δεν φαίνεται να ξυπνήσαμε, σκεφτόμαστε με τον τρόπο που θέλουν οι “δημαγωγοί¨, αυτοί που μας έχουν κάνει ουσιαστικά πλύση εγκεφάλου.

Είναι γεγονός, ότι το πολιτικό-οικονομικό και θρησκευτικό κατεστημένο έχει χαλκέυσει τα δεσμά της άγνοιας, ώστε να μην είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενα άτομα, αλλά δέσμιοι σε συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων, πολλές φορές και “εξωτερικών”. Στα τοιχώματα της σπηλιάς, όπου μας έχουν τοποθετήσει καταχθόνια μυαλά, προβάλλονται οι σκιές αυτών των δήθεν γνώσεων που ΘΕΛΟΥΝ να αποκτήσουμε, κι όχι όσων καθίστανται αναγκαίες για την πνευματική μας τελείωση. Μας συγχύζουν, μας υπερ-παρα-πληροφορούν σε καταιγιστικούς ρυθμούς ώστε να μην προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε και να μένουμε απαθείς, συνειδησιακά κατακερματισμένοι.

Συγχρόνως, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η αμφβίβολης ηθικότητας ιδιοκτήτες τους, έχουν αναλάβει το έργο του σχολείου, αφού το σχολείο αναγκάστηκε να μετατραπεί σε ένα προπαρασκευαστήριο για την εισαγωγή στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτήρια. Ακόμη, οι λέξεις σωφροσύνη, αρετή, δικαιοσύνη, άμμιλα, “ευγενώς αγωνίζεσθαι και ηθικώς ζην” ανήκουν στις άγνωστες λέξεις, λέξεις βάση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Δυστυχώς, ο Έλληνας, έχει “καλομάθει¨ στην εύκολη λύση, στην κατηφορική έξοδο, όχι στην ανηφορορική, στην έξοδο-άνοδο που προυποθέτει θυσίες, δυσκολίες, για την κατάκτηση της κορυφής, της γνώσης, της παιδείας, της φιλοσοφίας. Εθελοτυφλεί, άλλες φορές συνειδητά και άλλες ασυνείδητα. Είναι “ανθρωπάκος” όπως θα τον έλεγε ο Βίλχεμ Ραίχ και όχι εν δυνάμει φιλόσοφος.

Ας βγούμε στον κόσμο του ήλιου, στο φως της αλήθειας, στα χέρια μας είναι. Μην γινόμαστε υποχείριοι ατομιστές του συμφέροντος. Ας γίνουμε σοφότεροι, πνευματικοί, μοναδικοί, δυνατοί, λιτοί και ευτυχισμένοι. Έχουμε την τύχη να συναντάμε στο δρόμο μας έναν Σωκράτη, έναν Πλάτωνα, έναν Απολλώνιο Τυανέα ή κάποια σύγχρονη ενσαρκωμένη φωτεινή ψυχή. Όσο μας επιτρέπουν τα δεσμά, ας αποστρέψουμε το βλέμμα μας από τις σκιές, όσο μας επιτρέπουν οι αντηχήσεις, ας αποσπάσουμε την ακοή μας από τους θορύβους κι ας προσπαθήσουμε ν’ ακούσουμε τους λόγους τους. Και μπορεί να νιώσουμε να χαλαρώνουν τα δεσμά και να πέφτουν…

Του Βασίλη Σκωλίκη
21/11/10