Φτωχότερη Ελλάδα !

Του Σκωλίκη Δημήτρη,
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  07/09/2011 16:18
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=418358

Μαγκάκης, Κύρκος, Καλλέργης, Θέμελης, Πεπονής, Κακογιάννης, Καρκαγιάννης, Βουτσινάς, Καμπανέλης, Αξελός, Μπέϊκου, Παπάζογλου, Ξυδούς, Ρασούλης, Βέγγος, Παπά, Σάντας, Καλουτά, Τζανετάκος, Δαλιανίδης, Χωματά, Στεφανίδου, Ντασέν, Φούντας, Καββαδία, Τσάγκας, είναι μερικά από τα πρόσωπα που έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο εν μέσω κρίσης και μνημονίου. 

Πρόσωπα που με τη δράση τους, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και επιστημονική, σφράγισαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γαλουχημένοι σε πέτρινα χρόνια, μέσα από οικονομικές και κοινωνικές συμπληγάδες, κατάφεραν να δημιουργήσουν, να εμπνεύσουν, να αλλάξουν και να διαπλάσουν σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας ανεξίτηλη παρακαταθήκη σε τομείς όπως η τέχνη, η πολιτική, οι επιστήμες, και η εκπαίδευση.

Με πίστη στο ρόλο τους, με τα όποια λάθη ή παραλείψεις τους, αλλά κυρίως με τους αγώνες, τα ευγενή οράματα, την πίστη σε αξίες και αρχές, τις συναισθηματικές και αισθητικές τους ευαισθησίες, τον κοινωνικό αυθορμητισμό, την φιλοπατρία, την ανιδιοτέλεια, το κέφι και τη ζωντάνια τους, την (αυτό)κριτική και τον αυτοσαρκασμό τους, την αγάπη για την ζωή και τον συνάνθρωπο, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, συνέθεσαν τον κοινωνικό ιστό και χαρακτήρισαν θετικά την διαμόρφωση ενός σημαντικού μέρους της σύγχρονης Ελλάδας. 
Μιας Ελλάδας μετέωρης και αίολης σε περίεργα κελεύσματα και προτροπές, σε «σχέδια» και μεταρρυθμίσεις που κανένας δεν ξέρει που θα μας οδηγήσουν. 

Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε αποφασίσει σαν λαός, σαν έθνος και σαν πολιτεία ποια «διδάγματα» θα επηρεάσουν και θα διαμορφώσουν την σκέψη μας. Ποιοι φάροι θα μας οδηγήσουν και κυρίως προς ποιο σημείο του ορίζοντα. 

Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα μέρα με τη μέρα φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η πατρίδα μας χάνει σιγά σιγά την όποια ταυτότητα της. Κάθε αναλαμπή προόδου αποσαθρώνεται στο βωμό της ιδιοτέλειας, της δημαγωγίας, της υποκουλτούρας και του ατομισμού. 


Μια κοινωνία που έχει νοτίσει το DNA της με το εύκολο κέρδος, την ήσσονα προσπάθεια, την υποκρισία, την έλλειψη κοινοτικού πνεύματος, το ψέμα, τον ωχαδερφισμό.

Μια κοινωνία που θρέφεται με τον δήθεν καθωσπρεπισμό και τη φούσκα του εντυπωσιασμού, αποδεικνύοντας πόσο ψεύτικα και τεχνητά ήταν τα οράματα και οι «επιτυχίες» το καλοκαίρι του 2004. 

Μια χώρα που μαραζώνει αποδιώχνοντας κάθε φρέσκο και παραγωγικό μυαλό που διαθέτει, παραδομένη στη σύγχρονη διανοητική μετανάστευση. Όμως η Ελλάδα φτωχαίνει εξ ίσου όταν σημαντικά πρόσωπα της διανόησης, της πολιτικής, της οικονομίας και του πολιτισμού απλά σιωπούν. 

Είτε αποθαρρυμένα, είτε φοβούμενα, είτε ακόμη χειρότερα συμβιβασμένα !

Ας μη γυρίσουν (ακόμη) τα «μάρμαρα !

Του Σκωλίκη Δημήτρη,

Ας μη γυρίσουν (ακόμη) τα «μάρμαρα !

  Καλή η πρωτοβουλία της χώρας μας στον ΟΗΕ, όπου 85 χώρες ενέκριναν ψήφισμα για επιστροφή ή αποκατάσταση των αγαθών πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσης τους. Καλή και η προσπάθεια του φέρελπι και συμπαθούς νέου Υπουργού Πολιτισμού για την προβολή της Ελλάδας με σειρά δημοσιευμάτων στο National Geographic.

  Όμως ένα πρόσφατο δημοσίευμα  βρετανικού περιοδικού που …μπέρδευε το Μουσείο της Ακρόπολης με την συλλογή Γκαγκόσιαν, με αφορμή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στους χώρους του μουσείου για τα εγκαίνια της ομώνυμης γκαλερί, μου έφερε στο νου τις υποκριτικές κραυγές αγανάκτησης, όταν στο Βρετανικό Μουσείο διοργανώθηκε πάρτι στο χώρο που εκθέτονται τα Ελγίνεια !

 Τώρα δηλαδή που αποκτήσαμε μουσείο, έχουμε τάχα και το δικαίωμα να διεκδικούμε τα μάρμαρα μας, για να μπορούμε ανενόχλητοι να τα χρησιμοποιούμε σαν ντεκόρ πίσω από μπουφέδες με μπόμπες και τυροπιτάκια , για να χορταίνουν οι κάθε λογής πολιτιστικά άσχετοι …φιλότεχνοι της κατ΄ευφημισμόν καλής κοινωνίας ;

  Προς τι λοιπόν τόση πρεμούρα να ξεσπαθώνουμε για την συμπεριφορά των Βρετανών,                       όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ώριμοι πολιτιστικά να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια των μνημείων  της πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Όταν στους Δελφούς, τον ομφαλό της γης, βόσκουν …γουρούνια και ο πέριξ χώρος αναδεικνύεται σε χωματερή που μολύνει ακόμη και το νερό που πίνουν οι Αθηναίοι. Όταν βιαζόμαστε να γκρεμίσουμε το αρχιτεκτόνημα του μεσοπολέμου, διότι εμποδίζει τη θέα από το ρεστοράν στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Από πότε καταργούμε ένα πολιτιστικό «οικοδόμημα» υπέρ κάποιου άλλου. Μήπως η τέχνη δεν οφείλει να σέβεται πάνω από όλα την ίδια την τέχνη ;

   Ο πολιτισμός δεν αφορά μόνο την διεκδίκηση της ιστορίας μας. Ο πολιτισμός είναι μια υπόθεση που αφορά όλους μας, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Ο πολιτισμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν περιχαρακώνεται και βεβαίως δεν εξαντλείται στους τέσσερις τοίχους ενός μουσείου, όσο αρχιτεκτονικό κόσμημα κι αν αυτό είναι.

   Ο πολιτισμός είναι υπόθεση της καθημερινότητας και έχει αξία όταν αφορά και επηρεάζει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Το μουσείο της Ακρόπολης δεν πρέπει να γίνει ατραξιόν              για τους τουρίστες και …εκδρομή για τους μαθητές !! Το μουσείο, όπως και κάθε μουσείο, πρέπει να είναι χώρος ουσιαστικής παιδείας και καλλιέργειας. Τα μουσεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και του πολεοδομικού και περιβαλλοντικού ιστού μιας πόλης. Δεν αρκεί λοιπόν να διεκδικούμε τα «μάρμαρα» μας στο όνομα ενός πολιτιστικού εθνικού ρεβανσισμού, αλλά θα πρέπει να φροντίσουμε και την ευρύτερη αξιοποίηση τους,             σαν κτήμα της κοινωνίας μας και του κόσμου.

 

   Ο πολιτισμός μας δεν εξαντλείται στα επιτεύγματα της ιστορίας μας, αλλά οφείλουμε να τον εντάξουμε στην καθημερινότητα της ζωής μας. Δεν αρκεί να έρχονται τουρίστες για να βλέπουν αγάλματα και κίονες. Ούτε να αντιμετωπίζουμε σαν πολίτες και πολιτεία το θέμα σαν ψυχαγωγική «μπίζνα». Ο πολιτισμός ξεκινά από το σπίτι, τη συμπεριφορά στο δρόμο, τις υποδομές στην πόλη, την αισθητική στους κοινόχρηστους χώρους, την ευαισθησία για το περιβάλλον, την συνεργασία και την ύπαρξη κοινοτικού πνεύματος ανάμεσα τους πολίτες.                   Ο Πολιτισμός είναι κοινωνική φιλοσοφία, τρόπος και στάση ζωής που αφορά άτομα και κοινωνικές ομάδες. Είναι η ίδια η κουλτούρα μας. Όμως ο πολιτισμός είναι προσωπική έγνοια του καθενός μας, αλλά ταυτόχρονα  και προτεραιότητα της Πολιτικής ενός οργανωμένου κράτους.    

   Πολιτική στον Πολιτισμό δεν σημαίνει επιχορηγήσεις σε ημετέρους, χειραγωγημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες για την τέχνη. Ο Πολιτισμός ξεκινά από το σχολείο και την οικογένεια                   και μετά καταλήγει στα μουσεία, τα «μέγαρα» και τις αίθουσες παραγωγής αισθητικής.                        Η Πολιτική στον Πολιτισμό συνδυάζεται με την αισθητική της πόλης, την παροχή υπηρεσιών   από τους εμπλεκόμενους επαγγελματίες, την νοοτροπία κράτους και πολιτών, την εκπαίδευση και την μύηση της νέας γενιάς, την αξιοποίηση πόρων και την βελτίωση των υποδομών για την προστασία της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

 Γι΄αυτό, ας μην επιστρέψουν ( ακόμη ) τα «μάρμαρα», πριν αποφασίσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία σαν κοινωνία και φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων.                                                               Κι αυτό θέλει απόφαση και χρόνο ! 

Ένας μαθητής γράφει στον enikos

http://www.enikos.gr/society/59717,Enas_ma8hths_grafei_ston_eniko.html

Ο Βασίλης Σκωλίκης, πήρε μέρος φέτος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Στο άρθρο του "Παπαγαλήνιες, Αρβελέρ, Γ4 και βιολογία" καταθέτει τις δικές του απόψεις αναφορικά με "τις Πανελλαδικές 2012, τα λάθη, τα θετικά, τις συνθήκες, τις αλήθειες και τα ψέματα που ειπώθηκαν, ΜΑΚΡΙΑ από κατηγορίες και πολιτικά ζητήματα" όπως ο ίδιος επισημαίνει.

Διαβάστε το άρθρο:

"Παπαγαλήνιες, Αρβελέρ, Γ4 και βιολογία"

του Σκωλίκη Βασίλη

Σε Ένα κλίμα ιδιαίτερα δύσκολο για την χώρα αλλά και την ελληνική κοινωνία εξελίχτηκαν οι φετινές πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Συνήθως τέλη Απριλίου τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου βάζουν λουκέτο στις σχολικές τάξεις και “ξεκλειδώνουν” τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα. Όλα συνήθως κυλούν ομαλά , χωρίς αναστατώσεις και ιδιαίτερες περιπτώσεις. Για φέτος, ούτε τυχαίο να ήταν, όλα άρχισαν στραβά για αυτόν τον μοναδικά αδιάβλητο,- όπως πολλοί υποστηρίζουν- θεσμό της ελληνικής κοινωνίας.

 Όλη η αναστάτωση ξεκίνησε όταν διαπιστώθηκε ότι δεν έχει γίνει ο διακανονισμός σχετικά με τα τετράδια εξέτασης , τα οποία όπως και αποδείχθηκε ήταν φτηνότερης ποιότητας και δημιουργήθηκαν προβλήματα. Λίγο αργότερα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διαλαλούσαν προεκλογικές «σειρήνες» για εύκολα θέματα, επηρεάζοντας αρκετούς μαθητές - άλλωστε ποιος θα περίμενε σε μια τέτοια εποχή να υπάρχει αναστάτωση στις εξετάσεις ;

Σε αυτό το άρθρο δεν θα μιλήσω για τους μισθούς των γονέων που έφυγαν στα φροντιστήρια, ούτε για τις κονσερβοποιημένες γνώσεις, την ανθυγιεινή παιδεία και την αλόγιστη πίεση και την παπαγαλία καθότι δεν θα ναι κάτι καινούργιο. Θα μιλήσω όμως από την πλευρά μου ως νέου για το πώς έζησα τις φετινές πανελλαδικές. Αντιπροσωπεύω λοιπόν τον καλό και συνειδητοποιημένο μαθητή που στοχεύει σε μια καλή σχολή και ΟΧΙ το παιδί των 19.659 μορίων που όπως “δήθεν” λέει “δεν διάβαζα πολύ! Έβγαινα!” . Από πέρυσι το καλοκαίρι λοιπόν, για κάποιους χειμώνα, ξεκίνησαν εντατικά οι προετοιμασίες για τον φετινό αγώνα για ένα κερδίσουμε μια θέση σε ένα πανεπιστήμιο.

Φτάσαμε στην έναρξη των πανελλαδικών με πρεμιέρα την απούσα από τον σχολείο τέχνη και παρούσα στην έκθεση. Δεν θα σταθώ στα λόγια της ακαδημαϊκού: «Αν επέλεγα εγώ θέματα για τις εξετάσεις δεν θα έβαζα ποτέ κείμενο της Αρβελέρ», αλλά στις ψυχές των χιλιάδων νέων καθώς και των οικογενειών τους που μέσα σε ένα άρρωστο κλίμα κλήθηκαν να αλληλοστηριχθούν στον στίβο των πανελλαδικών και της δύσκολης οικονομικής ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται. Συνεχίσαμε με την βιολογία, το επίμαχο ερώτημα της φυσικής που απέδειξε την έλλειψη πείρας, τα πολλά σε όγκο μαθηματικά, την δύσκολη χημεία και τις ασάφειες της ανάπτυξης εφαρμογών.

Ειλικρινά, ένα σαββατοκύριακο πριν τις πανελλαδικές ευχόμουν να υπάρξουν τα πιο δύσκολα θέματα, καθότι είμαι της άποψης ότι όσοι μάτωσαν στα γραφεία τους πρέπει να αναδειχθούν. Παρόλα αυτά τα θέματα φέτος στην πλειονότητα τους με έκαναν να νιώθω ότι κάποιος προσπαθεί να δείξει κάτι, να βγάλει ένα απωθημένο! Τόσο για την “περίεργη” δυσκολία και τα επανειλημμένα λάθη όσο και για τις ασάφειες, το μέγεθος τους και την απομακρυσμένη από τα σχολικά βιβλία νοοτροπία. Είναι πεντακάθαρο πως στις πανελλαδικές τα θέματα τα βάζουν άνθρωποι που δεν ξέρουν από κιμωλία. Είναι απαραίτητη η παρουσία τους αλλά όχι η επιβολή τους. Είναι δραματικό να γκρεμίζουν όνειρα και προσδοκίες νεανικών ψυχών απλά για να αναδειχτούν . Οι πανελλαδικές εξετάσεις πρέπει να είναι πολύ δύσκολες και καλώς από το 2001 και μετά αυξάνεται η δυσκολία τους. Είναι όμως αναγκαίο να αναφέρονται σε καλούς και διαβασμένους μαθητές και όχι σε ιδιοφυίες και γρήγορους λύτες ή παπαγάλους.

Εκ μέρους λοιπόν όλων των παιδιών και των οικογενειών τους που στερήθηκαν, διάβασαν, ίδρωσαν και “πάλεψαν” με την γνώση , καλώ τους υπεύθυνους των πανελλαδικών να σεβαστούν τουλάχιστον τις οικογένειες και τα παιδιά και να φροντίσουν σε επόμενες χρονιές, αν υπάρχει η χώρα, να μην επαναληφθούν τέτοιου είδους λάθη και ασάφειες γιατί πραγματικά είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν επιτρέπονται..

Κουράγιο, καλά αποτελέσματα και καλό καλοκαίρι σε όλους."